Έρωτα θέλει η ζωή

Ζήσε κοντά μου τις στιγμές
πάμε απόψε αν το θες
ένα ταξίδι μεθυσμένο
να φέρεις τ’άστρα τ’ουρανού
κι όλο το φως του φεγγαριού
και να μη ξέρω, να μη νιώθω που πηγαίνω

Έρωτα θέλει η ζωή έρωτα θέλει
κι άσε τους άλλους να ζηλεύουν είναι επόμενο
έρωτα θέλει η ζωή κι ένα τραγούδι το πρωί
έρωτα θέλει η ζωή και όχι πόλεμο

Κοίτα πώς καίγεται η βραδιά
στου φεγγαριού την αγκαλιά
καίει σαν πύρινη κορδέλα
Ξενύχτησέ με με φιλιά
κι ας πιάσει η νύχτα πυρκαγιά
αφού στον έρωτα Θεό δεν έχει η τρέλα

 

                             Ζωή Γρυπάρη

Σκέψεις αφημένες στο χαρτί

Γύρισε ο χρόνος εδώ και κάτι ώρες.. 

μετά από τις ευχές, τα γλέντια, τη μοναξιά, έρχεται η ώρα να σκεφτείς και να ρωτήσεις τον εαυτό σου, έχοντας ολοκληρώσει τον απολογισμό των μέχρι τώρα πεπραγμένων σου, 

''πώς θα διαχειριστώ τη ζωή μου για το χρόνο που μόλις ξεκίνησε, πάνω σε κενά φύλλα, που εσύ θα γράψεις με το δικό σου ανεξίτηλο στυλό πάνω σε αυτά, την πορεία της...

αναλογίζεσαι τι κρατώ, τι αλλάζω, τι στοχεύω για να μπορέσω να ζω με μεγάλες ανάσες ... 

μετράς τις δυνάμεις, τα θετικά, τα αρνητικά, τα αδύνατα και δυνατά σημεία, 

ζυγιάζεις...

αρχίζεις να βλέπεις μέσα από την κλειδαρότρυπα το μέλλον και ταυτόχρονα γυρνάς πίσω και βλέπεις όλη τη ζωή που έζησες τον τελευταίο χρόνο και όχι μόνο, άλλα και ανατρέχεις πολύ βαθιά μέσα από το πέρασμα του χρόνου...

προσπαθείς να παντρέψεις την αισιοδοξία, τη ψυχική δύναμη, το θέλω, το ζητώ, το έχω ανάγκη, με την ανασφάλεια, το φόβο, την απόρριψη, το άγνωστο...

ένα συνονθύλευμα αντικρουόμενων συναισθημάτων και καταστάσεων αναδύονται από όλες αυτές τις σκέψεις... αλλά ...

εύχομαι να πάρουμε όλοι μας τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας ώστε να δημιουργήσουμε γύρω μας θετικό περιβάλλον με όμορφη δημιουργική ζωή...

καλή δημιουργική ψυχής και ζωής χρονιά!!!!

                           Δέσποινα Μπουκουβάλα

Στη γιορτινή πολιτεία

Μια μικρή πολιτεία γιορτινή

βρίσκεται κάπου πέρα εκεί

σ΄ ενός χειμώνα τη φυλακή

κάτι λαμπερό ετοιμάζει

τον εαυτό της μύθους κερνάει

μ΄ αυτούς χορεύει και μεθάει

οι άνθρωποι χαίρονται

ευχές παίρνουν και δίνουν

ολόφωτη τη στολίζουν

λαμπιόνια αναβοσβήνουν

τίποτα άσχημο να μη φανεί

από τις ψυχές που χάνονται

και στο σκοτάδι σβήνουν

μα τι νοιάζει τον καθένα

όλοι μόνοι είναι εδώ πέρα

μ΄ ενός άστεγου τη κουβέρτα

φτιάχνουν μετάξι με δαντέλα

πλούσιο τραπέζι στολίζουν

τη συνείδηση νανουρίζουν

με μια μουσική να κυλά

ν΄ ανασταίνει το νου Θεϊκά

πλάθουν κόσμο αγγελικό 

το παράθυρο του κόσμου

κρατούν ερμητικά κλειστό

μην τους αγγίξει το κακό

μαγική αυτή η πολιτεία

όσο και να στολίζεται

με περίσσια φροντίδα 

με χρώματα να ντύνεται

σκιά θαμπή όλη μοιάζει

το γκρίζο της ταιριάζει

στου Ερμή το χρυσό Ναό

όλο αγωνία αναστενάζει

ότι κερδίζει συνέχεια το χάνει

ελεημοσύνη τώρα ζητάει

για να ξορκίσει το κακό

φτιάχνει είδωλο λαμπρό

να το κοιτάζει και να το ρωτάει 

να ΄χει έναν άγγελο ν΄ απαντάει

πως την ψυχή της δεν έχει χάσει

κάτι από αυτόν πως έχει πάρει

                       Μιχάλης Γεωργούλης

Το ταξίδι..

Κάποτε θα φτάσεις 

στην Ιθάκη.

Αφροδίτη γεμάτες αναμνήσεις.

Θα κάθεσαι πάνω 

στην άμμο, 

και θα γράφεις με το δείκτη 

την ακροστιχίδα της ζωής.

Θα γράφεις για εκείνα

που έζησες πλέκοντας

αναμνήσεις

στο εικονοστάσι της μοίρας.

Κι όταν θα βλέπεις 

από μακριά το λαμπερό άστρο 

της Βηθλεέμ θα μπορείς 

ελεύθερη να σκέφτεσαι

το απόλυτο γαλάζιο 

της θάλασσας.

Ελεύθερη πλέον 

σαν δροσοσταλίδα διάφανη

θα αλέθεις τις λέξεις

στο πεντάγραμμο της σκέψης.

Εκεί σαν άλλη Πηνελόπη

θα ακούς το θρόισμα 

του έρωτα στα φύλλα 

του κυκλάμινου.

Οπως η αυγή που νιώθει 

τον άνεμο,

όπως η πέτρα τις μέρες..

                         Μιχάλης Δεματάς