Μνήμης μονοπάτια

Αναμφίβολα όλη μου η ζωή 

μονοπάτι σκοτεινό στην 

«πόλη με τα τείχη»…

Τολέδο… Ισπανία ... Ποταμός Τάγος…

Πλακόστρωτοι άγνωστοι δρόμοι που

περπάτησα χωρίς στιγμή να δειλιάσω …

Μια πόλη Υπέρβαση…

Μια ζωή Υπέρβαση…

Τα απανθίσματα του καλού μα και 

οι γρατσουνιές από αγκάθια του κακού, 

επιλογή μου…

Κανένας φόβος και εμμονή δεν κατέφερε 

πίσω να με γυρίσει…

Καρτερικά μοχθούσα το «πιο πέρα» να προφτάσω…

Και σε κάποια μονοπάτια, αλήθεια, 

άηχα, άοσμα, χωρίς μαγεία,

μόνο οι ήχοι από τα πατήματά μου 

σιγοντάριζαν πάντα έναν έρωτα

κόκκινο από πάθος…

Ανθίζει η ψυχή, άφατη η χαρά,

περπατώντας σε δρόμους που 

ο νους έχει ήδη βαδίσει …

Στους δρόμους των «Θέλω»

και των Ονείρων μου …

                       Κατερίνα Καρυπίδου

Αυτό το όνειρο ας είναι αληθινό

Αφήνομαι στην γοητεία σου

Στην εκρηκτική σου έλξη 

Με τραβάς σαν μαγνήτης 

Και εγώ δεν βγάζω λέξη...

Στέκομαι απλά δίπλα σου

Αθόρυβα σε κοιτώ σε νοιώθω 

Χωρίς ανάσα σε ανασαίνω

Ακούω την καρδιά σου 

Νοιώθω τον σφυγμό σου

Γίνομαι ένα μαζί σου

Κάνω την ύστατη προσευχή 

Και τον θεό του έρωτα παρακαλάω 

Αυτό το όνειρο ας είναι αληθινό... 

                  Αντώνης Σαμολαδάς

Της αγάπης τα λόγια

και αν ήρθε η στιγμή

της αγάπης τα λόγια 

στον άνεμο να σκορπίσουν

στο χρόνο να σβήσουν

τις ψυχές μας θα ορίζουν.

Στη σκέψη θα μιλάνε

στη ζωή θα μετράνε,

είναι που ο έρωτας έχει

περισσότερα πρόσωπα,

η ζωή αλλάζει χρώματα.

Είναι ο έρωτας που είπε

μια μέρα όταν ήρθε,

όλο με κάτι θα μοιάζει

αλλιώς θα τα ταιριάζει

με άλλο τρόπο θα μιλάει

όσο ο χρόνος κυλάει.

Αγάπη να το πεις,

λόγια υποσχέσεις

πια νόημα δεν έχουν

μην τα νοσταλγείς

κάθε μέρα τα ζεις

πέρασαν χρόνια

η ζωή όλο μας πλάθει

γινόμαστε άλλοι

κτίζουμε ένα εμείς.

Στης αρχής το όνειρο 

μη μείνεις μη σταθείς

στο τέλος της ζωής 

η σκηνή η αληθινή.

Είναι που πολεμάμε

όρθιοι να μείνουμε

τη κάθε μας στιγμή.

Ο χρόνος θα δείξει

ο έρωτας αν θα νικήσει.

Είναι αυτό που μένει

το μόνο που πρέπει

ο έρωτας να θριαμβεύει,

κι αν τα καταφέρει

αυτό θα φανεί

στης αγάπης το χάδι 

στης λατρείας το φιλί

στο γέρμα της ζωής.

                       Μιχάλης Γεωργούλης

Για τον δικό μας Αύγουστο

Για ποιον ερωτα μου λες;

Για ποια αγαπη;

Για ποιο φιλι;

Για ποιο χαδι;

Για ποιο βλεμμα;

Για ποια ανασα;

Για κεινον τον Αυγουστο πες μου..

που δεν προλαβες..

Για αυτον που ηρθε...

Για τον δικο μας ερωτα

Για την πρωτοπλαστη αγαπη μας..

Για το χαδι της αποστασης..

Για το ανηπομονο βλεμμα ..

Για την ανασα που μεταναστευει μεσα μας..

Για τον δικο μας Αυγουστο

που γεννηθηκε χθες,

για να τον ζησουμε σημερα...

Μα πες μου πως διαιρεσες την πανσεληνο ε;

Μεχρι και το φεγγαρι συνομωτησε ..

Τωρα πια...εχει ο καθενας τη δικη του.

Κι ειναι που οταν μ'αγκαλιαζεις γινομαστε ΕΝΑ..

Αυτος ο Αυγουστος ηρθε για να μεινει..

                  Δεσποινα Αποστολακη

Η μουσική τής καρδιάς σου

Θαρρείς πως ζω 

Τα δυο σου μάτια αν δε κοιτώ

Αν είσαι εσύ μακριά 

Θαρρείς πως έχει χτύπο η καρδιά 

Τόση σιωπή μες την ψυχή

προσμένει να φανείς 

οι ήχοι πάψανε θαρρείς

προσμένουν την ανάσα

της δικής σου της φωνής

Αναμονή 

για τον επόμενο

χτύπο της καρδιάς 

η σπίθα σιγοκαίει

της δικής σου φωτιάς 

Κομμένη αναπνοή 

Προσμένει στο σκοτάδι 

Να έρθει το πρωί 

Οι λέξεις η σιωπή 

Η προσμονή να φανείς 

Ακούνε οι αισθήσεις μου 

Του ανέμου τα λόγια 

Διαβάζουνε τα σημάδια 

Τα αξημέρωτα τα βράδια 

Σταματημένα τα ρολόγια

Πες μου δυο λόγια 

Απόψε

κι έλα εδώ καρδιά μου 

στην αγκαλιά μου 

Ματώνει η καρδιά 

Ουρλιάζει αδημονεί 

Με τη δική σου την καρδιά 

Θε να χτυπά μαζί 

Στης ματιάς τη θάλασσα

δε χωρά το δάκρυ

καθρεφτίζει την αγάπη

και χάνεται στη γη 

σημάδια αφήνει 

γράφει .τ όνομα σου 

κι εγώ .. είμαι εκεί 

σιμά σου 

κι εγώ αλλιώς δε ζω

ταξίδι κάνει ο λογισμός 

στην αγκαλιά σου 

και κάθε βράδυ 

η ψυχή μου ζωγραφίζει 

τα όνειρα σου 

απλά για να είμαι εκεί 

να σε κοιτώ και να χαϊδεύω 

τα μαλλιά σου 

ν ακούω την καρδιά σου 

Χάθηκα 

ανάμεσα στους χτύπους της 

Χτίζω μουσική

ζωγραφίζω νότες αγωνιώ 

Να γράψω τη μουσική της

                  Γιάννης Παππάς

Η εποχή της Αγάπης

Τ' όνομά σου μου 'φερνε το σφύριγμα του αγέρα

τ' όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή

ετοιμάσου μου 'λεγε η καρδιά, μα κάθε μέρα

στην υγειά σου μ' έπινε η βροχή.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις

τρυφερά σε γύρευα κι εγώ

το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις

το πρωί τ’ αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δε σε βρω να μην ξεχνάς

ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Τ' άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ' τη μνήμη

πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμοί

κάποιος άλλος φόραγε και μ' έκανε συντρίμμι

τ’ άρωμά σου κι έφυγα χλωμή.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις

τρυφερά σε γύρευα κι εγώ

το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις

το πρωί τ’ αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δε σε βρω να μην ξεχνάς

ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Μα αν δε σε βρω μην το λησμονάς

ό,τι σταυρώνεις να το προσκυνάς.

Τ' όνομά σου μου 'φερνε το σφύριγμα του αγέρα

τ' όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή

ετοιμάσου μου 'λεγε η καρδιά, μα κάθε μέρα

στην υγειά σου μ' έπινε η βροχή.

                     Λίνα Νικολακοπούλου

Εκείνη

Τι να σκεφτώ

τούτη την ώρα που ο ήλιος

δύει

μέσα στα μαλλιά σου

πώς γίνεται να έχεις

τόσο βαθύ γαλάζιο

μέσα στην ψυχή ...

Πώς γίνεται...

όταν εσύ μιλάς

να χάνονται τ' αστέρια

να γίνονται νανούρισμα

γλυκό στο πρόσωπό σου.

Πόσο πολύ όταν μιλάς

Κυκλάδες να γίνονται

τα χείλη του Ουρανού

κι όταν γλυκά χαμογελάς

μικρή μου Αφροδίτη

να έρχεσαι

για ένα λεπτό αιώνιο ..

κοντά στην αγκαλιά μου .

Τότε σε παρακαλώ εκείνη

τη νύχτα

θα μπορούσα

με μιας στιγμής

ζήσω αθάνατα τον έρωτα

μαζί σου.

Έστω για λίγο

να γίνω Μάντης της αγάπης

και εσύ εκείνο

το αθάνατο τριαντάφυλλο

του Έρωτα.

Μιχάλης Δεματάς

Διαμάντι του Νείλου

Ήρθε ο άνεμος

και η αγάπη 

σαν στάλα της βροχής

χάθηκε.

Η μοναξιά μου μέσα στη νύχτα 

έγινε ένας ατάραχος βυθός

ένα κοχύλι στην άμμο

να στέκει ακίνητο 

σκήνωμα κάποιας γυναίκας 

που με όλη της

τη ψυχή με αγάπησε.

Τότε εσύ ήρθες ..

μια μελωδία μέσα 

στην πανσέληνο

σ 'ένιωσα, σ 'άγγιξα

όπως ένα κύμα θάλασσας 

να έρχεσαι κοντά μου

να ξεπλένεις τις στιγμές 

μοναξιάς που έζησα 

μια θεότητα αγάπης

ένα διαμάντι του Νείλου

να κάθεσαι δίπλα 

στο βράχο της ζωής μου...

        Μιχάλης Δεματάς

Αισθησεις πουλημενες στην απουσια

Κλεισμενα ματια.

Αισθησεις πουλημενες στην απουσια

Ο ηχος του ρολογιου θρυμματιζει την επιθυμια μου..

Μα που εισαι μου λες;

Υποσχεθηκες την αρπαγη μου αποψε..

Ετοιμαστηκα ,εβγαλα απ'τα συρταρια της ψυχης

ολα εκεινα που σ'αρεσουν,εσταξα και δυο σταγονες

απ'το αρωμα των ''επιθυμιων'' σου ..

Πως θα περασει η νυχτα μου λες;

Πως θα χαλιναγωγησω τις αισθησεις μου.;

Αφου μονο εσυ μπορεις να με δαμαζεις..

Σε Μυριζω μεσα απ'τη φαντασια μου..

Κλεισμενα ματια ,ερμητικα κλειστα

Αρνουνται ν'ανοιξουν ,πριν ερθεις..

Σε περιμενω..

                        Δεσποινα Αποστολακη

Τ' όνειρο είναι μια φωτιά

Τ' όνειρο είναι μια φωτιά

σε χάρτινο καράβι

που την ψυχή μου σκάβει

Κι εσύ μια δυνατή βροχή

τα μάτια είναι χειμώνες

Το δάκρυ είναι κεραυνός

που με παιδεύει αιώνες

Κι εσύ του χρόνου μια στιγμή

Κι αν μ' αρνηθείς, σαν το σπαθί

Να χάνομαι στο βλέμμα σου

να παίρνει η αλήθεια χρώμα

για ναυαγούς και μόνο

θα καρφωθώ στο χώμα

Η νύχτα είναι μια στεριά

Κι εσύ μια απότομη στροφή

μες στο δικό μου δρόμο

Κώστας Φασουλάς