Τι είναι τα Φτερά

Νεράιδα πήρε τα φτερά,

νεράιδα μου τα φέρνει.

-Γιατί με πήρες τα φτερά?

πες μου, μίλησε μου.

-Για να δεις, κορίτσι μου,

τι είναι τα φτερά σου. 

Να τα κρατάς, να τα φυλάς, 

να τα γλυκοχτενιζεις. 

Αυτά σε πάνε μακριά,

αυτά σε πάνε πάνω.

Μα αν τύχει κάτω να βρεθείς, 

με μιας χτυπάν και φεύγουν.

Αφήνουν πίσω στεναγμούς, 

μιζέρια, στεναχώρια.

              Δέσποινα Μπουκουβάλα

Υφάντρα των πόθων

Υφάντρα του Θησέα 

όταν το υφαντό σου

απλώνεις

χιλιάδες πεταλούδες

σκορπίζουν στον ορίζοντα.

Μούσα της θάλασσας

οι άνεμοι χαϊδεύουν 

τα κύματα που κρύβεις

μέσα στην ψυχή σου.

Γυναίκα της λίμνης

πριν έρθει το φεγγάρι 

χρυσόσκονη απλώνουν

τα φτερά σου.

Μοίρα ,της Μοίρας μου

πόσες στιγμές 

σ' αγάπησα

πόσες στιγμές 

σε λάτρεψα....

Θυμάμαι όταν ήρθες 

ήρθες αγνή,

αμόλυντη

γεμάτη άσπρους κρίνους 

να στολίζουν το κορμί.

Γεμάτη κόκκινα 

τριαντάφυλλα

χρυσές χάντρες 

πάνω στο σώμα σου.

Ήρθες όπως 

το κρυστάλλινο

νερό 

στην διψασμένη γη .

Ήρθες όπως 

ο φύλακας Άγγελος 

που προστατεύει 

την ψυχή μου.

Ήρθες να αγγίξεις 

το πνεύμα μου

να γίνεις ένα 

με την σάρκα μου.

Υφάντρα του Θησέα 

ένα ποίημα η αγάπη σου.

                      Μιχάλη Δεματά

Έρωτας

Πόσα χρόνια θα ρωτάς
τι ειν’ ο έρωτας;

Τι μερίδιο ευθύνης έχει
για την ποίηση του κόσμου.
Και για την αιωνιότητα
που αιτείται.

Που οι άστεγοι των δρόμων
πάντα θα πληθαίνουν.
Που οι ανυπεράσπιστοι των λόγων
πάντα θα πεθαίνουν.

Αν τελικά
εκείνος φταίει
που ένα κι ένα
κάνει ένα.

Κι αν μόνο για χάρη του,
ίσως ο πόνος, να αξίζει.
Να αξίζει που υπάρχει.
Να αξίζει που δεν αντέχεται.

Αν τελικά,
εκείνος ειν’ ο λόγος,
Που η γη γυρίζει.
Και που ο άνθρωπος ελπίζει.

Που κάθε μέρα
ο ήλιος λαμπυρίζει.
Που κάθε βράδυ
το φεγγάρι θα φωτίζει.

Κι αν τελικά
το οξυγόνο,
θα’ πρεπε -υπεύθυνα-
να μετονομαστεί,
με τ’ ονομά του.

Λοιπόν, για πες.
Πόσα χρόνια θα ρωτάς,
τι είν’ ο έρωτας;

                        Άννα Ιωαννίδου

Ρωτάς

Σκορπάς αέρα με υγρή μυρωδιά.

Κοιτάς σκοτεινά στου ήλιου το φως.

Ζητάς την ελπίδα μέσα στη νύχτα.

Ρωτάς πού πήγε η αγάπη...

Η αγάπη πετά στου ουρανού τα φεγγάρια. 

Μυρίζει δυόσμο, βανίλια και ρόδα.

Ζει στο φως του υπέροχου φλοίσβου. 

Κοιτά με άδολο βλέμμα 

την αυγή, τη χαρά, την ελπίδα...

                         Δέσποινα Μπουκουβάλα

Λευκά περιστέρια

Ένα δάσος

από μαύρα έλατα

ηλιαχτίδες που βγάζουν καπνό.

Εκεί χαμηλά ένα σπίτι

Ένα μικρό παιδί ανοίγει το παράθυρο -αδύναμο χέρι-

που φαίνεται ακατοίκητο.

να μπει ο ήλιος.

όπου ο πόλεμος σκόρπισε

Γύρω του,

ετοιμοθάνατο δάσος

στα θεμέλια του.

το πρωτόκολλο της φτώχειας.

Χειμώνας. Η ζωή κοιμάται

Το φως ελίσσεται

Ένας ζωηρός καπνός

κάνει στροφή στον ουρανό.

στον ουρανό.

Ησυχία, μια σπείρα από ανθρώπους

Σπίτια στην άκρη της Πόλης

εποπτεύουν τα λευκά περιστέρια.

που ελέγχουν την μοίρα.

Τίποτε δεν έχει μείνει

Οι πεταλούδες κινούνται

μουδιασμένα στο θέατρο

που να θυμάται

της κωμωδίας.

στο μονοπάτι του Αχέροντα.

κανείς τα φτερά των αγγέλων. Μόνο η ενέργεια

που κοιτάζει τον ηγέτη

του Θεού στο σκοτάδι

και τα Βήματα της ψυχής

Μιχάλης Δεματάς

Πρωτεύς

Το καράβι χαράζει 

τη θάλασσα .

Ενα λευκό πανί

κροταλίζει αδιάκοπα.

Πλησιάζουμε 

στο λιμάνι της μοίρας.

Μια πεταλούδα 

λευκόχρυση μόλις βγήκε 

απο το κουκούλι.

Η σκιά χτυπάει

την σκέψη .

Η σελίδα του κενού ανοιχτή.

Κατεβαίνω την σκάλα

του ήλιου

γύρω μου άδεια σπίτια .

Είναι ωραία η νύχτα.

Ξαπλώνω στο χώμα, ζωή.

Δεν ξέρω αν είμαι ξύπνια

ή κοιμάμαι.

Κοιτάω τις αναμνήσεις 

παλιά ιστιοφόρα της ζωής.

Ακούγεται ο ήχος 

ενός τυμπάνου

η φωνή της συνείδησης.

Ένας μελωδικός αέρας 

με χτυπά ξανά και ξανά 

στο πρόσωπο .

Αν ο αέρας αυτός 

δεν είναι 

ο ήχος της ψυχής, 

τότε είναι η ύλη

που με κρατά ακίνητη.

Νιώθω τους ήχους 

της καρδιάς μου 

να πάλλονται αργά- αργά ,

λες και κάποιος χτυπά 

τον τοίχο του στήθους μου.

Η γραμμή του Μεσονυχτίου 

ελίσσεται στο μέτωπο

αρχίζοντας το ταξίδι. .. 

Το βλέμμα του θεού

με κοιτάζει στα μάτια.

Ο πλοηγός .

Δίπλα μου 

η άμαξα της αγωνίας φεύγει.

Ένα μεγάλο μαύρο πιάνο 

παίζει τον ήχο της θάλασσας.

Απλώνω τα χέρια ,λευκά φτερά .

Ερωτεύομαι..

Η άγνωστη μηχανή 

του πνεύματος 

δακρύζει..

Ελπίδα.

                         Μιχάλης Δεματάς