Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Τη λένε νύχτα την Αγάπη




Τη λένε νύχτα την αγάπη και το φιλί μας ουρανό ο κόσμος παίζει με τη στάχτη κι έχει τα μάτια στο κενό. Όσο μας ξέρουν οι πληγές μας δε μας γνωρίζει ο δικαστής κι η φυλακή για την καρδιά μας είναι ο πόνος, ο ληστής. Τη λένε νύχτα την αγάπη και το φιλί μας ουρανό. Τη λένε όμορφη τη νύχτα που της γελάει ο ουρανός μα ποιος θα πει γι' αυτή την πίκρα όταν μας φεύγει ο καιρός. Όσο μας ξέρουν οι πληγές μας δε μας γνωρίζει ο δικαστής κι η φυλακή για την καρδιά μας είναι ο πόνος, ο ληστής. Τη λένε νύχτα την αγάπη και το φιλί μας ουρανό.


Δημήτρης Χριστοδούλου



Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Σε σύννεφο μαβί




Που χτυπάς άραγε καρδιά μου;
πόσο μακριά;
…έχασα τον παλμό σου…
πόσο μακριά;

Δε σ’ αγγίζω δεν σε θωρώ 
μα σ’ αφουγκράζομαι και ριγώ 

Καβαλάρης σε σύννεφο μαβί
τις στράτες τ’ ουρανού διαβαίνεις
Είσαι ακοίμητος φρουρός
φύλακας άγγελος φέρων το φως.

Που χτυπάς άραγε καρδιά μου;
πόσο μακριά;

…έχασα έχασα τον παλμό σου…
πόσο μακριά;

Δε σ’ αγγίζω δεν σε θωρώ 
μα σ’ αφουγκράζομαι και ριγώ. 

Καβαλάρης σε σύννεφο μαβί
τις στράτες τ’ ουρανού διαβαίνεις
είσαι ακοίμητος φρουρός
φύλακας άγγελος φέρων το φως


                           Μαίρη Γραμματικάκη



Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Έλα, μην αργείς



Έλα, μην αργείς
το μονοπάτι σου είμαι
της δικής σου διαφυγής
Άσε πίσω παραχαραγμένες σκέψεις
στοιχειωμένες λέξεις
κι όλα τα σημεία στίξης
τους άρχοντες της αναμονής.
Καταρρέει επιτέλους το αβάσταχτο
βασίλειο της υπομονής
Έλα, μην αργείς
πιάσε το χέρι μου
δεν υπάρχουν της μοίρας γραμμές
ούτε ζωγραφισμένες κρυφές σκιές
μήτε εκείνες οι καμπύλες με τις
περίεργες διαδρομές 
Έλα, μην αργείς 
μόνο μην ξεχάσεις να βάλεις
τα ρούχα τα καλά σου
ολόλευκα να είναι
και δίχως τα πενιχρά παράσημά σου
Έλα, μην αργείς
Στα δάχτυλά μου μετρημένες σου οι στιγμές
αυτές που με το νέο πια όνομα σου
θα ζήσεις μαζί μου
τις υπόλοιπές σου αληθινές ζωές.



                      Michael Evangelinos


Τρίτη 16 Μαΐου 2017

Ο Γλάρος




Μες στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό.
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω.

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς.
Είσαι βοριάς παγώνεις τα φτερά μου
κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας.

Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
κι εγώ παιδί χαμένο, μοναχό
μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω.

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς.
Είσαι βοριάς παγώνεις τα φτερά μου
κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας.


              Αρλέτα


Το μικρό μπαλκόνι



Κι απ'το μικρο μπαλκονι να με βγαζω στον εξω κοσμο.
Κι εκει στο τελευταιο ακροκεραμο
να γυρναω τη ζωη πισω..
Εκει πανω πριν το τελευταιο φως του ηλιου σκεπασει
το μουρμουρητο του κοσμου..
Εκει που στα μικροσκοπικα σοκακια οι γατες αλητευουν
Εκει κατω απ'το μακροσυρτο πανι της νυχτας
να κενταω με τα ματια τ'αστερια..
Και να'ρχεται το χαραμα ο ερωτας στο πρεβαζι
εκει διπλα απ'το βασιλικο μ'ενα χαμογελο..
Κι εγω να του λεω ''περασε μην μ'αφησεις αλλη νυχτα μονη''.
Ολα εκει στο μικρο μπαλκονι που μυριζει ζωη...


                      Δέσποινα Αποστολάκη

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Ο θάνατος της χρυσαλλίδας


Η ώρα που ήταν να πετάξεις
η στιγμή όλα να τ΄ αλλάξεις
η χρυσαλλίδα που έκρυβες
μέσα σου τόσα χρόνια τώρα
με υπομονή καρτερικά μέχρι 
η πεταλούδα να ξεπροβάλλει…


Το βιβλίο πια να σφραγίσεις
θριαμβευτικά να κλείσεις
που ευλαβικά το είχες στολίσει
με της ψυχής σου τα σημάδια
τις πληγές της να γιατρέψεις
από ελπίδες που χάθηκαν 
απ΄ όνειρα που απέμειναν
στο χρόνο να ξεψυχάνε.


Κρυβόσουν σε δωμάτιο σκοτεινό
που χε ρωγμές στους τοίχους
και παράθυρα δίχως ήλιους
με το βιβλίο της ψυχής σου 
συντροφιά μοναδική σου
τους ανέμους απειλούσες
που τρόμαζαν τη ψυχή σου
σε όνειρα ακροβατούσες
από τη ζωή λιποτακτούσες.


Πολλές οι νύχτες η αναμονή
για μια αυγή στην ανατολή
ελπίδες ότι θα σου παραδώσει
ονειρευόσουνα πως θα σου δώσει
ζωγράφιζες ένα σπουδαίο ψέμα
που έμοιαζε στα δικά σου μάτια 
σαν ένα αστραφτερό στέμμα
βγαλμένο από μια σου αλήθεια.


και την ώρα που νόμιζες
πως έφτασε θεώρησες
η χρυσαλλίδα θα μεταμορφωθεί
μια πεταλούδα θα γεννηθεί,
με χρώματα να σου μιλάνε
το μυαλό σου να μεθάνε
σαν από όνειρο παρμένα
από κάποια Εδέμ κλεμμένα


να μοιάζει να φαντάζει
μια άνοιξη ότι φέρνει
μα …μετέωρη έμεινε εν τέλει
χωρίς αυγή δίχως ανατολή
και μια καταιγίδα ένα χαλάζι
άρχισε να περιγράφει
το τέλος που ταιριάζει


Η χρυσαλλίδα έσβησε χάθηκε 
κοιτάξτε πως απέμεινε
αλίμονο πως μοιάζει
σαν άψυχο μικρό πουλί
λες και έχει αποκοιμηθεί
αποκούμπι έχει βρει
στο βιβλίο των ονείρων
που κάπου κάποτε
είχε γράψει είχε ουρλιάξει
μια μέρα ότι θα πετάξει
πως τη μοίρα του θ΄ αλλάξει.



                      Μιχάλης Γεωργούλης



Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Οργισμένη φύση




Οργισμένη φύση, άνεμοι παντού, 
μα .... που είναι η καρδιά της έναστρης νυχτιάς;
Στο χτύπο της δώσε μου βήμα, πάρε με αγκαλιά με εκείνη τη ματιά 
που χάνεται απαλά στο κύμα... 
Σύρε με πιο κει να νιώσω την ζεστή σου αναπνοή.. 
Κι άσε με να δώσω τόπο στην οργή..
Μην μου μιλάς για εκείνα τα περασμένα, στο ανάθεμα τα έχω όλα χωμένα..
Δεν μπορώ πια να είμαι δυο και τρεις ένα με σένα μόνο θέλω να γίνω, να χαρείς..
Μέσα μου είναι τόσα πράγματα κρυμμένα, τόσες ανατολές και τόσες δύσεις,
 τόσα πάθη, λάθη.... 
Μη με μισήσεις...
Είναι κι αυτή η γλυκιά μελαγχολία που ώρες-ώρες είναι δυναμίτης 
σαν τον έρωτα που με νύχια και με δόντια προσπαθεί να κρατηθεί.. 
στο πέρασμά του τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί...
Μα.... Γιατί;; Γιατί;;;
Πως γίνεται η φωτιά που καίει να μην μπορεί να επεκταθεί..
Πως μπορεί το σύννεφο να κρατήσει τη βροχή;;
Κι όμως... Να που πέφτει η πλήρη σιγή..
Πονάω μ ακούς;;; Μα δεν μαρτυράω... 
Πεθαίνω μέρα με την μέρα για κάποιων άλλων το παραπέρα...
Μα τελικά γιατί ήρθαμε στη ζωή..
Εμείς που ξέρουμε.. Τι ξέρουμε; Τίποτα. Όλο θεωρίες και συνομωσίες..
Ποιήματα για εκτόνωση, σκέψεις σαν σε προπόνηση..
Και την ώρα της ζωής;
Παρών μεν λαβωμένος δε..
Θέλω ανάσες και μαρτυρίες όχι άλλα πρέπει και συγκυρίες..
Θέλω γονατιστός να σου μιλάω.. σαν τον θεό να παρακαλάω..
Να νιώσω τη στιγμή που ήμουν πριν γεννηθώ...
Να τη νιώσω... Και αν είναι να πεθάνω... 
Ας πεθάνω στη ματιά και στην αγκαλιά σου
Στα ζεστά τα χείλη τα δικά σου
Άσε με να αποκοιμηθώ συντροφιά με τους χτύπους της καρδιάς σου.


                       Michael Evangelinos


Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Ωδή στον κλέφτη έρωτα



Έρωτα κλέφτη 
Φτερωτέ Θεέ 
Παντοδύναμε
Από όλους πιο δυνατέ...
Τις καρδιές σημαδεύεις
Με βέλος αιχμηρό
Με τρόπο τις μαγεύεις
Σε λένε και θεό...
Ομως σε λένε κλέφτη, ναι κλέφτη
Γιατί κλέβεις τις καρδιές
Ποτέ δεν τις ρωτάς 
Απλά με τέχνη τις γητεύεις
Και τις ταρακουνάς... 
Τις φέρνεις την μια κοντά στην άλλη, 
Τις βάζεις πυρκαγιά τις καις
Τις λειώνεις τις παιδεύεις
Τις κάνει ότι θες...
Ίσως γιατί σου δόθηκε η θεία χάρη
Να ενώνεις ψυχές μοναχικές
Γεννάς καινούργια συναισθήματα 
 Γεμίζεις άδειες, κρύες καρδιές...
Με αγάπη με χαρά και με λαχτάρα 
Στρώνεις τους δρόμους με ροδοπέταλα
Ερωτευμένος να μην χαθεί
Να βρίσκει ο ένας τον άλλο
Στου έρωτα την διαδρομή...
Έρωτα κλέφτη να ήξερες
Τι συναισθήματα γεννά 
Το αιχμηρό βελάκι σου
Που ανέμελα το πετάς...


                        Αντώνης Σαμολαδάς


Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Σκέψεις ονείρου




Πήρα πνοή ζωής από έναν έρωτα,
που ζωή του ‘δινα σε νύχτες αφέγγαρες,
σφαλίζοντας λόγια λογικής, έξω από την καρδιά μου.

Πήρα πνοή ζωής, από μάτια που ποτέ δεν αντίκρισα, 
μα τα βράδια ζωντάνευα σε σκοτάδια υγρά,
σε σεντόνια μονά ,
να απαιτούν στο βλέμμα, τους πόθους!

Ζωγράφισα ένα πάθος σε χείλη σκληρά,
πάνω στα χείλη μου, χείλη να μου ανήκουν…
Χείλη που ξέπνοα ψιθυρίζουν λόγια καυτά…
Τάχα πως με αποζητούν!
Ζωγράφισα δάχτυλα να ψαχουλεύουν,
ψηλαφιστά, στις κρυφές πληγωμένες 
γωνιές της ψυχής μου … να με βρουν !

Πήρα πνοή από ένα Μαγιάτικο όνειρο,
έρωτας είναι και ο Μάης,
νεκρό το κορμί να μην το νιώθω,
ηδονή να αντλώ από ένα ψέμα…

Σκότωσα μια πραγματικότητα…
για να συνεχίσω να ζω!




                            Κατερίνα Καρυπίδου





Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

Σ’ ένα παγκάκι



Σ’ ένα παγκάκι διαφυγής κοιτούσα τα όνειρα εξ’ αρχής. Μουσκεμένα κείτονταν στο χώμα, η βροχή δεν σταματούσε, ανελέητα τα χτυπούσε ακόμα.
Σ' ένα παγκάκι των περαστικών η προσμονή, μόνος στο θολό μιας άναρχης σιωπής.
Εκεί που η ζωή σαν σε θεία λειτουργία, θρήνος αλλόκοτος, στο βάθος μια παράσταση, θαρρώ πως είναι κωμωδία.
Τι κι αν ομπρέλα κρατώ, σκέψεις στάζουν, φωνάζουν, μουσκεύουν το μυαλό..
Κι εγώ στο βάθος παρατηρώ, τη λάμψη μιας ματιάς, τη φωνή μιας καρδιάς που καρτερώ τον ερχομό..
Άλλος τόπος πια δεν με χωράει, μόνο η ψυχή σου με ανασαίνει μόνο το βήμα σου πια λαχταρώ, όταν αγκαλιά σε άλλους κόσμους με πηγαίνει....
έλα πια....
Έλα πια είπες και άρχισα να με ξετυλίγω από τη ζωή.
Ένα σου νεύμα ήταν αρκετό για να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω δίπλα στον άνεμο... να χαράξω στα κύματα την πορεία του έρωτα...
να ψιθυρίσω στην πανσέληνο λέξεις που να στάζουν για σένα να βουτήξω στο βυθό της ψυχής σου και να ανασύρω Όλα εκείνα τα ξεχασμένα σου και κει ανάμεσα στους θησαυρούς των συναισθημάτων σου.. ένα κοχύλι αγάπη μου. Ένα κοχύλι να διπλώσω στα φτερά μου και σαν φτάσω σε απόσταση Μη ανάσας μαζί σου να σου το δώσω. Εκεί μέσα έχω βάλει την ψυχή μου...
Έλα πια....είπες... πως να φύγω μου λες;
Πως να πετάξω δίχως μια ανάσα του άνεμου; πως να δροσίσω το κορμί μου σε στερεμένους ποταμούς; πως να ζεστάνω την καρδιά μου σε ανήλιαγους κόσμους; πως να κοιτάξω τη ζωή αν δεν είσαι μέσα της; Όνειρό μου..
Εσύ που με φυγαδεύεις από την άκληρες νύχτες..
Έλα πια .. είπες...
Ήρθα Αγάπη μου


                                                        Δέσποινα Αποστολάκη
                                                     Michael Evangelinos

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Παράξενη Πρωτομαγιά




Κόλαση η ψυχή μου και σήμερα
Πρώτη του Μάη...
Τα σύννεφα παράξενα, Βαριά 
Κάποτε ήταν άσπρα ή μολυβιά
Τώρα πήραν το κόκκινο το χρώμα
Παράξενη Πρωτομαγιά... 
Να μας σηκώσει θέλει 
Από τον καναπέ 
 Την λευτεριά να φέρει
Εργατική Πρωτομαγιά... 
 Ο αέρας φυσομανά 
 Παίρνει ψυχές στο διάβα του
Η φύση αγριεύει 
Το έμπα της άνοιξης θρηνεί
Δεν θέλει και αυτή 
Σε αυτό τον
Χαμό να στρέξει 
Την πείνα την δίψα την ανεργία την φτωχολογιά 
Παράξενη Πρωτομαγιά... 
Βαριά η ψυχή μου και σήμερα
Στην τηλεόραση όλοι μιλάνε 
Για θάνατο πείνα φτωχολογιά 
Σπέρνουν τον φόβο συνειδητά 
Μόνο ο φοβισμένος υποκύπτει
Μόνο ο φοβισμένος χειραγωγείται
Χάθηκαν οι αγώνες η ανθρωπιά 
Εργατική Πρωτομαγιά... 
Βαριά η ψυχή μου και σήμερα
Η βροχή δεν μπορεί να την ξεπλύνει
Αργεί η άνοιξη των ψυχών να έρθει
Αργεί το καλοκαίρι της ανάπτυξης
αργεί η επανάσταση των υποδουλωμενων
Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά ...



                       Αντώνης Σαμολαδάς