Θέλω να ζήσω μαζί σου

Όλα θέλω να τα ζήσω μαζί σου

Όλα ατελείωτα και τρυφερά

Όλα έντονα και δυνατά 

Τις στιγμές μας τόν έρωτά μας

Τρυφερά να σε αγαπήσω 

Δυνατά να σε ερωτευτώ

Τους στεναγμούς τα όνειρα

Όλα να τα τρυγήσω

Του έρωτα τα τερτίπια 

Μαζί σου να τα χαρώ 

Όλα όμορφα στο απάνεμο λιμάνι

Της μικρής σου αγκαλιάς 

Και σαν ξανοίγωμαι στου έρωτα τα βαθειά νερά

Φουρτούνα έντονη και δυνατή

Ο έρωτας μαζί σου, η κάθε μας στιγμή 

Και όταν περνά η φουρτούνα η δυνατή

Λιμάνι απάνεμο η αγκαλιά σου

Μέχρι την επόμενη θαλασσοταραχή 

Που θα ήθελα να ξαναζήσω 

Μαζί σου από την αρχή.

                          Αντώνης Σαμολαδάς

Ὁ καημένος

Στὸ λιβάδι ξεχασμένος

ἕνας γάιδαρος βοσκοῦσε,

τίποτ’ ἄλλο δὲν ζητοῦσε

ὁ καημένος.

Τὸ χορτάρι του μασοῦσε

κι ἦταν τρισευτυχισμένος,

καὶ τὸ ξύλο λησμονοῦσε

ο καημένος.

Καὶ τὴν τύχη εὐχαριστοῦσε,

ποὺ δὲν ἧταν φορτωμένος,

καὶ τὰ δυό του αὐτιὰ κουνοῦσε

ὁ καημένος.

Τοὺς ἐχθρούς του συγχωροῦσε

κι ἤτανε συγχωρεμένος,

καὶ τὸν κόσμο ἀγαποῦσε

ὁ καημένος.

Τὸν Θεὸ παρακαλοῦσε,

γιὰ νὰ μείνῃ ἐκεῖ δεμένος

καὶ νὰ βόσκῃ ὅσο θὰ ζοῦσε

ὁ καημένος.

                      Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Ταξίδι μαγικό

Άφησε απόψε την ψυχή σου ελεύθερη 

Θέλω να μοιραστεί τα συναισθηματά της μαζί μου

Άφησε την καρδιά σου να κτυπά τρελά 

Και εγώ να την ακούω από μακριά 

Άφησε τα χείλη σου να χαμογελάνε τρυφερά 

Και εγώ να Νοιώθω το βελούδινο άγγιγμά τους

Κοίταξέ με στα μάτια, έστω για μια στιγμή 

Και εγώ θα ανοίξω δρόμους

Θα ταξιδέψω μέσα τους.

                          Αντώνης Σαμολαδάς

Μεταξένια όνειρα

Με κλωστή από μετάξι

έραψε όνειρα

στης καρδιάς το ρούχο

κι ύστερα έριξε άγκυρα

στης λήθης τη θάλασσα

εκεί

που με της μοναξιάς τα σπίρτα

καίγονται τα ποιήματα 

που γεννήθηκαν

τη νύχτα που ερωτοτροπούσαν

τα φωνήεντα με τα σημεία της στίξης

Την ώρα που το ασήμι τού ουρανού

πελαγοσμίξει

τότε να μιλάς

με λέξεις

που μοσχοβολούν τσάγαλο

είπαν οι γαλαξίες

κι έστειλαν ένα πεφταστέρι

να το κρατά στις φούχτες

όταν νυχτώνει 

                     Δήμητρα Παπαδάτου

Λαχταρώ

Αναρωτιέμαι 

τι θέλω, ζητώ, ποθώ....

απλά λαχταρώ 

μάτια, χέρια, σώμα, ψυχή 

να με αγγίζουν με ένα σου παλμό 

φωνάζοντας μου "Σε Αγαπώ"!!!

                          Δέσποινα Μπουκουβάλα

Η ανθοδέσμη του Μαλλαρμέ

Άπειρος χώρος

Κι ας μη τον πίστεψες

Υπήρχε για σε.

Τα περασμένα

Πλημμύρισαν σαν κήπος

Τα βλέφαρά του.

Τα όνειρά του

Κάθε πρωί στο δρόμο

Αποχαιρετά.

Μα τη λάτρεψε

σαν την κοιτούσε μόνο

από το τζάμι!

Άνοιξε λίγο

Το παράθυρό του, φως

Έμεινε μέσα.

Η θύμησή της

Μόνο ένα κοχύλι

Κρέμεται χρόνια

                                  Μαρίκα Συμεωνίδου

Άσε με

Ασε με

Ασε με μεσα στα χερια μου

να κραταω το βλεμμα σου 

Ασε με μεσα στα χερια μου

να κραταω την ανασα σου 

Ασε με μεσα στα χερια μου

να κραταω καθε επιθυμια σου 

Ασε με μεσα στα χερια μου

να κραταω ολες τις στιγμες μας

Κι οταν σε αφηνω

τα χερια μου

να τρεχουν ..παλι σε σενα

Ειναι που σ'αγαπω

                      Δεσποινα Αποστολακη

Ψυχές και σώματα

Στην προηγούμενη ζωή μου είχα φτάσει 

Να σ' αγαπήσω, να σε νιώσω, να σε βρω

Κι ύστερα απ' αυτό μ' είχες καταδικάσει

Ως την επόμενη ζωή να σ' αγαπώ

Γι αυτό κι εγώ ξαναγεννήθηκα μικρό μου

Τι σημασία έχει από 'δω κι εμπρός

Αν θα 'σαι εσύ που θα ορίζεις τ' όνειρο μου

Ή θα 'ναι μοίρα χωριστή του καθενός

Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε

Αλλάζουν ονόματα και πάλι απ' την αρχή

Η μοίρα τώρα από κοντά σου δε με παίρνει

Τίποτα δε νικάει πια το παρελθόν

Κι όλο μια άγνωστη φωνή με γυροφέρνει

Μου λέει τα μάτια μη σηκώνεις απ' αυτόν

Αυτός ο άνθρωπός θα σε καταδιώκει

Σαν ενοχή που δεν ξεπλήρωσες ποτέ

Κι αν στην επόμενη ζωή του πεις το Όχι

Πάλι μπροστά σου θα τον βρεις θέλεις δε θες.

Ψυχές και σώματα στο χρόνο γυρνάνε

Αλλάζουν ονόματα και πάλι απ' την αρχή

                           Χαρούλα Αλεξίου

Μόνο γιατί μ' αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο

κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν

με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο

της ύπαρξής μου στέμμα,

μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες

και στη ματιά σου να περνάει

είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο

να παίζει, να πονάει,

μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες

και μου άπλωσες τα χέρια

κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα -μια αγάπη πλέρια,

γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.

Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,

γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες

κι έτσι γλυκά πεθαίνω

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

                           Μαρία Πολυδούρη

Ποιος ξέρει

Καμμιὰν ἀπὸ τὶς πίκρες μου δὲ γνώρισες

τὶς πίκρες μου τὶς ἄσωστες τὶς μαῦρες.

Καὶ στῶν ματιῶν μου μέσ᾿ στὸ φεγγοβόλημα

τὰ δάκριά μου στεγνωμένα τὰ ᾿βρες.

Ἐσὺ μονάχα τὸ γλυκὸ χαμόγελο

καμάρωσες στὰ χείλη μου ἁπλωμένο

κ᾿ ἔχες μέσ᾿ στῶν ματιῶν μου τὸ ξαστέρωμα

τὸν πόθο σου τρελλὰ καθρεφτισμένο.

Μὲ γνώρισες νὰ γέρνω στὴν ἀγάπη σου

σὰν πεταλούδα στὸ ἄλικο λουλούδι

καὶ νὰ σκορπίζω ὅσο ἡ καρδιά μου ἐδύνοταν

μεθυστικὸ τὸ ἐρωτικὸ τραγούδι.

Γνώρισες τῆς χαρᾶς μου τὸ ἄγριο ξέσπασμα

στὸν ἀνοιξιάτικον ἀγρὸ ποὺ εὐώδα

λαχτάρας κύμα ἐγίνονταν ἡ ἀγκάλη μου

τὰ νειάτα σου νὰ σφίγγη καὶ τὰ ρόδα.

Ἐσὺ ποτὲ κρυφὰ δὲν ἀκολούθησες

τὸ βῆμα μου σὰν φεύγω ἀπὸ κοντά σου

κι᾿ ὅμως καὶ μὲ τὴ σκέψη σου μοῦ δόθηκες

καὶ μὲ τὴ φλόγα ἀκόμα τοῦ ἔρωτά σου.

Μὰ ποιὸς τὸ ξέρει ἄν, μία στιγμὴ βρισκόσουνα

κάπου ποὺ νὰ μὲ βλέπεις ὅταν γέρνω

καὶ σκύβω μαζωχτὴ κάτω ἀπὸ τἄγριο

χτύπημα, τὶς στριγγὲς φωνὲς ποὺ σέρνω

ἂν ἄκουες, καὶ στοῦ πόνου τὸ ξεχείλισμα

τὸ δόσιμο στὸ ξέψυχο μεθύσι,

τὰ δάκρια, ὤ, θὰ μ᾿ ἀρνιόσουν ὅλα ἂν τἄβλεπες.

Κι᾿ ὅμως μου λὲς πὼς μ᾿ ἔχεις ἀγαπήσει.

                             Μαρία Πολυδούρη

Εν μέσω τρικυμίας

Απεγνωσμένα τρέχεις

η στιγμή που ποθούσες

η άνοιξη που λαχταρούσες

μη σε προσπεράσει,

με πόνο δάκρυα 

η ζωή σε σκεπάσει,

σε αργό θάνατο,

σε μια γωνιά ξεχάσει

μέχρι η ώρα να φτάσει

το τέλος να φανεί.

Ακροβατώντας ισορροπείς

τον έρωτα για ν΄ αγγίξεις

σ΄ έναν καμβά ζωγραφίσεις

με ροδοπέταλα στολίσεις

μια λιτανεία φανταχτερή.

Ένα είδωλο να λατρέψεις

ένα τέχνασμα να το μαγέψεις

στη ματιά του ένας καθρέπτης

τον εαυτό σου ν΄ αφουγκραστείς 

μια επιβεβαίωση ότι ζεις.

Στην τρικυμία ψάχνεις,

μνήμες στην αποσκευή,

σε καθηλώνουν,

τα ‘όνειρα σου 

αποκαθηλώνουν.

Θύελλα η ζωή

σε παρασύρει,

με την ορμή της

σε συμπαρασύρει

και ο κόσμος γυρίζει

μια δίνη στριφογυρίζει,

από πού να κρατηθείς;

Μιας παράστασης 

πρωταγωνιστής

που όλο κάτι ψάχνει

και δεν το φτάνει,

σε ποιον να πεις κάτι;

η ζωή όλο τρέχει

η αυλαία έτοιμη να πέσει

αδυσώπητα αμείλικτα

ο χρόνος να κυλά

χωρίς να σε ρωτά.

και εν τέλει

ρώτημα δεν θέλει,

από καιρό έχεις μάθει

σε κάτι που να μοιάζει

αλίμονο πως θα αρκεστείς.

Στης μοναξιάς 

το κρησφύγετο,

στης σκέψης 

τον μοναχικό

περίπατο,

απάγκιο θα βρεις,

ο κόσμος έξω εκεί

φαίνεται ρηχός πολύ,

όλα γυρίζουν

στριφογυρίζουν

από κάπου να πιαστείς.

                         Μιχάλης Γεωργούλης

Αλήθεια τι είναι αυτό

Αλήθεια τι είναι αυτό που μας κάνει 

Χαρούμενους ή θλιμμένους...

Τι είναι αυτό που ανοιγοκλείνει διακόπτες μέσα μας

Και εκδηλώνεται τόσος αντίμετρος συναισθηματισμός!!!!

Και γιατί ποτέ κανείς μας δεν μπορεί να το ελέγξει...

Την μια στιγμή είμαστε χαρούμενοι, νορμαλ. 

Την άλλη αρκεί ενα μήνυμα, 

Μια εξήγηση, ένα αντίο, 

Να μας τα φέρει όλα ανάποδα...

Η χαρά γίνεται λύπη!!!

Η αισιοδοξία απαισιοδοξία....

Το φως σκοτάδι 

Το χαμόγελο παγωμένη μάσκα ...

Αλλά από την άλλη πλευρά όμως 

Αν το δούμε πιο καθαρά 

Αν ξεπεράςουμε τον εγωισμό της απόρριψης 

Να λέμε ευχαριστώ που ζήσαμε αυτές τις στιγμές 

Αυτόν τον πλούτο συναισθημάτων 

Που ζήσαμε τις στιγμές.... το όλο...τον έρωτα ... την αγάπη...

Χωρίς τα αντίθετα συναισθήματα ποτέ δεν θα ξέραμε το μέτρο....

Απλά θα προσπερνούσαμε τις στιγμές..

                         Αντώνης Σαμολαδάς

Μοναχή παλεύεις

Μοναχη παλευεις

καθε βραδυ σαν το αγριμι

Σε σερνουν απ' τα ποδια οι εμμονες

στις τεσσερις γωνιες του μεσα σου

Υγρο το στρωμα απ'το βουβο σου κλαμα

Αυτο που κρατας για σενα τις νυχτες

Σαν το μωρο που δε θηλασε

απ'το αγουρο στηθος της μανας

Τριζεις τα δοντια απ'τον πονο

Η κραυγη σου αναθεμα γινεται

στον πληγωμενο λοβο σου

Εκει στο φως του φεγγαριου

που εισβαλει μεσα στη μοναξια σου

τουφες σκορπιες αποκαλυπτουν τα χρονια σου

Και να πεις δεν εζησες;

Κι ομως κατι σου φταιει

Κατι σε βαλτωσε

Κατι σε αιχμαλωτιζει

Κατι σε κυριευει

Κατι σε πεθαινει

Μιλα Του..

Μιλα Του,μονο Αυτος θα σε ακουσει

Οι αλλοι απλα

δεν ξερουν ν'ακουν

Εσυ και ο εαυτος σου

πρεπει να τα βρειτε..

                                 Δέσποινα Αποστολάκη

Να σε κοιτώ, να σε φιλώ

Να σε κοιτώ, να σε φιλώ, βαθιά στου έρωτα το σκηνικό, 

εκεί που πρωταγωνιστούν οι αλήθειες των ψυχών 

και δεν παίζουν το θέατρο του παράλογου και των σκιών. 

Κι εκεί που σ' αγαπώ και η ροή μου τελειώνει, 

στην τελευταία μου σταγόνα μέσα να πνίξω, 

ότι στη ζωή σου σε πληγώνει. 

Για να έχει ο έρωτας ουσία 

και να μην είναι απλά άλλη μια τυχαία ιστορία...

                           Michael Evangelinos

Ρόδο η Αγάπη

Όπως τα ρόδα που ανοίγουν 

τα πέταλα και ανθίζουν

η αγάπη μου για σένα...

η ομορφιά τους.. το πρόσωπο σου!!

η ευωδία τους.. το άρωμα σου!!

το πορφυρό χρώμα..

το αίμα της καρδιάς μου,

ο κτύπος της.. δικός σου!!

μα αγάπη μου, 

από τα αγκάθια τους

προστάτεψε εμένα,

γιατί ολοκληρωτικά σε δόθηκα

γυμνή ψυχή, καρδιά και σώμα!!!!

                   Δέσποινα Μπουκουβάλα

Koρίτσια τοῦ παλιοῦ καιροῦ...

Κορίτσια τοῦ παλιοῦ καιροῦ, Ἀθηναΐς, Εἰρήνη:

μορφές, μέσα στὴ μνήμη μου, χιμαιρικὲς κι ὡραῖες,

σὰ ρόδινες σ᾿ ἀκίνητα βάλτων νερὰ νυμφαῖες,

-τὸν τόπο ἀφότου ἀφήσατε, τί νά ῾χετε ἀπογίνει,

κορίτσια τοῦ παλιοῦ καιροῦ, Ἀθηναΐς, Εἰρήνη;

Ποιοὶ τάχα νὰ σᾶς χαίρουνται, σὲ ποιὰ νὰ ζεῖτε ξένα,

ὢ σεῖς ποὺ μὲ μαγεύατε, παιδί, στὴν ἐπαρχία,

ὅπως μαγεύουν ἔναστρης νυχτιᾶς τὴν ἡσυχία

γλυκιὲς φωνὲς ποὺ τραγουδᾶν τραγούδια εὐτυχισμένα,

ποιοὶ τάχα νὰ σᾶς χαίρουνται, σὲ ποιὰ νὰ ζεῖτε ξένα;

Σὰ νά ῾ρθαν καὶ σᾶς πήρανε κουρσάρικα καράβια,

οὔτ᾿ ἕνα μήνυμα ἀπὸ σᾶς δὲν ἦρθε τώρα χρόνια!

Ρημάξανε τὰ σπίτια σας -κι ἀπ᾿ τὰ ψηλὰ μπαλκόνια

μόνες οἱ γριὲς οἱ βάγιες σας κοιτᾶνε πρὸς τὰ βράδια:

σὰ νά ῾ρθαν καὶ σᾶς πήρανε κουρσάρικα καράβια...

                       Κώστας Οὐράνης

Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος

Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος στην αυλή

και θα γεμίσουνε με άνθη το παρτέρι.

Μικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι, 

πικρή που είναι η ζωή!

Άνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή, 

για νάμπουν οι μοσκοβολιές από το περβόλι.

Αχ, κάθε του τριαντάφυλλο και μια πληγή από βόλι, 

και μια πληγή από βόλι είναι για σε, ποιητή

Μικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι, 

πικρή που είναι η ζωή!

Νύσταξα να σε καρτερώ, έρωτα, και να λιώνω, 

μπρος στο βιβλίο της ζωής σκυμμένος μια ζωή!

Μα αν ήτανε να ερχόσουνα για ένα έστω πρωί

χίλια θε να `δινα πρωινά να ζούσα εκείνο μόνο!

Μικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι, 

πικρή που είναι η ζωή!

                 Μενέλαος Λουντέμης

Το πάθος

Απ’ όλα μου τα πάθη

εγώ διαλέγω εσένα

να `σαι το πιο μεγάλο

να `σαι το πιο γλυκό.

Σε `σένα θα ποντάρω

κι ας ξέρω πως ρισκάρω

για χάρη σου να χάσω

και γη και ουρανό.

Και γη και ουρανό...

Να νυχτώνει, να χαράζει

κι εγώ δίπλα σου

να λέω "δε με νοιάζει"

όπου πας εσύ, να `μαι κι εγώ.

Να σε νιώθω, να σ’ αγγίζω,

σαν αέρας το κορμί σου να τυλίγω,

όπου πας εσύ, να `μαι κι εγώ.

Απ’ όλα τα τραγούδια

εγώ διαλέγω εσένα

να `σαι το αγαπημένο

να `σαι μοναδικό.

Σ’ εσένα θα πιστέψω

και θα σε ταξιδέψω

μακριά από εκεί που φτάνει

της πόλης η ηχώ.

Της πόλης η ηχώ...

Να νυχτώνει, να χαράζει..

                          Κώστας Λογοθετίδης