Καρχηδόνα

Σε έχω δει.

Ανάμεσα στα χρώματα 

του βάλσαμου ένα πρωινό .

Ανάμεσα στα νυχτερινά

φύλλα της Άνοιξης

να κοιτάζεις κατάματα 

την ηλιοθάλασσα 

του ουρανού.

Σε έχω δει.

Να ανθίζει στο στήθος σου 

ένα αμάραντο πέταλο,

όμορφο 

σαν Κεχριμπάρι Περσίας.

Σε έχω δει να πάλλεσαι

μέσα στο αίμα μου, ζεστή.

Ένα πρόσωπο απ' άχνη.

Ένα πρόσωπο τόσο ζεστό, 

όσο ένα ψωμί δίχως όνομα.

Το όνομά σου , τόσο τέλειο 

τόσο αγνό,τόσο όμορφο.

Σελόζια του έρωτα

έλα κοντά μου

και ξάπλωσε βαθιά

στην Καρχηδόνια ψυχή μου.

Εγώ είμαι το ποτάμι 

που δροσίζει τα δέντρα.

Το ποτάμι που πλησιάζει 

την ακτή του κορμιού.

Εσύ η Ανάσα 

του κρυστάλλινου νερού

που κυλάει στο λευκό

του λαιμού.

Μόνο η αλμύρα 

από τη θάλασσα 

της Ατλαντίδας

ζεί μέσα στα χείλη μας..

                                      Μιχάλης Δεματάς

Μνήμης μονοπάτια

Αναμφίβολα όλη μου η ζωή 

μονοπάτι σκοτεινό στην 

«πόλη με τα τείχη»…

Τολέδο… Ισπανία ... Ποταμός Τάγος…

Πλακόστρωτοι άγνωστοι δρόμοι που

περπάτησα χωρίς στιγμή να δειλιάσω …

Μια πόλη Υπέρβαση…

Μια ζωή Υπέρβαση…

Τα απανθίσματα του καλού μα και 

οι γρατσουνιές από αγκάθια του κακού, 

επιλογή μου…

Κανένας φόβος και εμμονή δεν κατέφερε 

πίσω να με γυρίσει…

Καρτερικά μοχθούσα το «πιο πέρα» να προφτάσω…

Και σε κάποια μονοπάτια, αλήθεια, 

άηχα, άοσμα, χωρίς μαγεία,

μόνο οι ήχοι από τα πατήματά μου 

σιγοντάριζαν πάντα έναν έρωτα

κόκκινο από πάθος…

Ανθίζει η ψυχή, άφατη η χαρά,

περπατώντας σε δρόμους που 

ο νους έχει ήδη βαδίσει …

Στους δρόμους των «Θέλω»

και των Ονείρων μου …

                       Κατερίνα Καρυπίδου

Αυτό το όνειρο ας είναι αληθινό

Αφήνομαι στην γοητεία σου

Στην εκρηκτική σου έλξη 

Με τραβάς σαν μαγνήτης 

Και εγώ δεν βγάζω λέξη...

Στέκομαι απλά δίπλα σου

Αθόρυβα σε κοιτώ σε νοιώθω 

Χωρίς ανάσα σε ανασαίνω

Ακούω την καρδιά σου 

Νοιώθω τον σφυγμό σου

Γίνομαι ένα μαζί σου

Κάνω την ύστατη προσευχή 

Και τον θεό του έρωτα παρακαλάω 

Αυτό το όνειρο ας είναι αληθινό... 

                  Αντώνης Σαμολαδάς

Της αγάπης τα λόγια

και αν ήρθε η στιγμή

της αγάπης τα λόγια 

στον άνεμο να σκορπίσουν

στο χρόνο να σβήσουν

τις ψυχές μας θα ορίζουν.

Στη σκέψη θα μιλάνε

στη ζωή θα μετράνε,

είναι που ο έρωτας έχει

περισσότερα πρόσωπα,

η ζωή αλλάζει χρώματα.

Είναι ο έρωτας που είπε

μια μέρα όταν ήρθε,

όλο με κάτι θα μοιάζει

αλλιώς θα τα ταιριάζει

με άλλο τρόπο θα μιλάει

όσο ο χρόνος κυλάει.

Αγάπη να το πεις,

λόγια υποσχέσεις

πια νόημα δεν έχουν

μην τα νοσταλγείς

κάθε μέρα τα ζεις

πέρασαν χρόνια

η ζωή όλο μας πλάθει

γινόμαστε άλλοι

κτίζουμε ένα εμείς.

Στης αρχής το όνειρο 

μη μείνεις μη σταθείς

στο τέλος της ζωής 

η σκηνή η αληθινή.

Είναι που πολεμάμε

όρθιοι να μείνουμε

τη κάθε μας στιγμή.

Ο χρόνος θα δείξει

ο έρωτας αν θα νικήσει.

Είναι αυτό που μένει

το μόνο που πρέπει

ο έρωτας να θριαμβεύει,

κι αν τα καταφέρει

αυτό θα φανεί

στης αγάπης το χάδι 

στης λατρείας το φιλί

στο γέρμα της ζωής.

                       Μιχάλης Γεωργούλης

Για τον δικό μας Αύγουστο

Για ποιον ερωτα μου λες;

Για ποια αγαπη;

Για ποιο φιλι;

Για ποιο χαδι;

Για ποιο βλεμμα;

Για ποια ανασα;

Για κεινον τον Αυγουστο πες μου..

που δεν προλαβες..

Για αυτον που ηρθε...

Για τον δικο μας ερωτα

Για την πρωτοπλαστη αγαπη μας..

Για το χαδι της αποστασης..

Για το ανηπομονο βλεμμα ..

Για την ανασα που μεταναστευει μεσα μας..

Για τον δικο μας Αυγουστο

που γεννηθηκε χθες,

για να τον ζησουμε σημερα...

Μα πες μου πως διαιρεσες την πανσεληνο ε;

Μεχρι και το φεγγαρι συνομωτησε ..

Τωρα πια...εχει ο καθενας τη δικη του.

Κι ειναι που οταν μ'αγκαλιαζεις γινομαστε ΕΝΑ..

Αυτος ο Αυγουστος ηρθε για να μεινει..

                  Δεσποινα Αποστολακη

Η μουσική τής καρδιάς σου

Θαρρείς πως ζω 

Τα δυο σου μάτια αν δε κοιτώ

Αν είσαι εσύ μακριά 

Θαρρείς πως έχει χτύπο η καρδιά 

Τόση σιωπή μες την ψυχή

προσμένει να φανείς 

οι ήχοι πάψανε θαρρείς

προσμένουν την ανάσα

της δικής σου της φωνής

Αναμονή 

για τον επόμενο

χτύπο της καρδιάς 

η σπίθα σιγοκαίει

της δικής σου φωτιάς 

Κομμένη αναπνοή 

Προσμένει στο σκοτάδι 

Να έρθει το πρωί 

Οι λέξεις η σιωπή 

Η προσμονή να φανείς 

Ακούνε οι αισθήσεις μου 

Του ανέμου τα λόγια 

Διαβάζουνε τα σημάδια 

Τα αξημέρωτα τα βράδια 

Σταματημένα τα ρολόγια

Πες μου δυο λόγια 

Απόψε

κι έλα εδώ καρδιά μου 

στην αγκαλιά μου 

Ματώνει η καρδιά 

Ουρλιάζει αδημονεί 

Με τη δική σου την καρδιά 

Θε να χτυπά μαζί 

Στης ματιάς τη θάλασσα

δε χωρά το δάκρυ

καθρεφτίζει την αγάπη

και χάνεται στη γη 

σημάδια αφήνει 

γράφει .τ όνομα σου 

κι εγώ .. είμαι εκεί 

σιμά σου 

κι εγώ αλλιώς δε ζω

ταξίδι κάνει ο λογισμός 

στην αγκαλιά σου 

και κάθε βράδυ 

η ψυχή μου ζωγραφίζει 

τα όνειρα σου 

απλά για να είμαι εκεί 

να σε κοιτώ και να χαϊδεύω 

τα μαλλιά σου 

ν ακούω την καρδιά σου 

Χάθηκα 

ανάμεσα στους χτύπους της 

Χτίζω μουσική

ζωγραφίζω νότες αγωνιώ 

Να γράψω τη μουσική της

                  Γιάννης Παππάς

Η εποχή της Αγάπης

Τ' όνομά σου μου 'φερνε το σφύριγμα του αγέρα

τ' όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή

ετοιμάσου μου 'λεγε η καρδιά, μα κάθε μέρα

στην υγειά σου μ' έπινε η βροχή.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις

τρυφερά σε γύρευα κι εγώ

το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις

το πρωί τ’ αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δε σε βρω να μην ξεχνάς

ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Τ' άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ' τη μνήμη

πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμοί

κάποιος άλλος φόραγε και μ' έκανε συντρίμμι

τ’ άρωμά σου κι έφυγα χλωμή.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις

τρυφερά σε γύρευα κι εγώ

το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις

το πρωί τ’ αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δε σε βρω να μην ξεχνάς

ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Μα αν δε σε βρω μην το λησμονάς

ό,τι σταυρώνεις να το προσκυνάς.

Τ' όνομά σου μου 'φερνε το σφύριγμα του αγέρα

τ' όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή

ετοιμάσου μου 'λεγε η καρδιά, μα κάθε μέρα

στην υγειά σου μ' έπινε η βροχή.

                     Λίνα Νικολακοπούλου

Εκείνη

Τι να σκεφτώ

τούτη την ώρα που ο ήλιος

δύει

μέσα στα μαλλιά σου

πώς γίνεται να έχεις

τόσο βαθύ γαλάζιο

μέσα στην ψυχή ...

Πώς γίνεται...

όταν εσύ μιλάς

να χάνονται τ' αστέρια

να γίνονται νανούρισμα

γλυκό στο πρόσωπό σου.

Πόσο πολύ όταν μιλάς

Κυκλάδες να γίνονται

τα χείλη του Ουρανού

κι όταν γλυκά χαμογελάς

μικρή μου Αφροδίτη

να έρχεσαι

για ένα λεπτό αιώνιο ..

κοντά στην αγκαλιά μου .

Τότε σε παρακαλώ εκείνη

τη νύχτα

θα μπορούσα

με μιας στιγμής

ζήσω αθάνατα τον έρωτα

μαζί σου.

Έστω για λίγο

να γίνω Μάντης της αγάπης

και εσύ εκείνο

το αθάνατο τριαντάφυλλο

του Έρωτα.

Μιχάλης Δεματάς

Διαμάντι του Νείλου

Ήρθε ο άνεμος

και η αγάπη 

σαν στάλα της βροχής

χάθηκε.

Η μοναξιά μου μέσα στη νύχτα 

έγινε ένας ατάραχος βυθός

ένα κοχύλι στην άμμο

να στέκει ακίνητο 

σκήνωμα κάποιας γυναίκας 

που με όλη της

τη ψυχή με αγάπησε.

Τότε εσύ ήρθες ..

μια μελωδία μέσα 

στην πανσέληνο

σ 'ένιωσα, σ 'άγγιξα

όπως ένα κύμα θάλασσας 

να έρχεσαι κοντά μου

να ξεπλένεις τις στιγμές 

μοναξιάς που έζησα 

μια θεότητα αγάπης

ένα διαμάντι του Νείλου

να κάθεσαι δίπλα 

στο βράχο της ζωής μου...

        Μιχάλης Δεματάς

Αισθησεις πουλημενες στην απουσια

Κλεισμενα ματια.

Αισθησεις πουλημενες στην απουσια

Ο ηχος του ρολογιου θρυμματιζει την επιθυμια μου..

Μα που εισαι μου λες;

Υποσχεθηκες την αρπαγη μου αποψε..

Ετοιμαστηκα ,εβγαλα απ'τα συρταρια της ψυχης

ολα εκεινα που σ'αρεσουν,εσταξα και δυο σταγονες

απ'το αρωμα των ''επιθυμιων'' σου ..

Πως θα περασει η νυχτα μου λες;

Πως θα χαλιναγωγησω τις αισθησεις μου.;

Αφου μονο εσυ μπορεις να με δαμαζεις..

Σε Μυριζω μεσα απ'τη φαντασια μου..

Κλεισμενα ματια ,ερμητικα κλειστα

Αρνουνται ν'ανοιξουν ,πριν ερθεις..

Σε περιμενω..

                        Δεσποινα Αποστολακη

Τ' όνειρο είναι μια φωτιά

Τ' όνειρο είναι μια φωτιά

σε χάρτινο καράβι

που την ψυχή μου σκάβει

Κι εσύ μια δυνατή βροχή

τα μάτια είναι χειμώνες

Το δάκρυ είναι κεραυνός

που με παιδεύει αιώνες

Κι εσύ του χρόνου μια στιγμή

Κι αν μ' αρνηθείς, σαν το σπαθί

Να χάνομαι στο βλέμμα σου

να παίρνει η αλήθεια χρώμα

για ναυαγούς και μόνο

θα καρφωθώ στο χώμα

Η νύχτα είναι μια στεριά

Κι εσύ μια απότομη στροφή

μες στο δικό μου δρόμο

Κώστας Φασουλάς

Ελπίδας δάκρυ

Στάλαξαν όλοι, όσοι περάσανε,

παχύρευστο εγωισμό.

Σταγόνες φυλάκισα,

λύπης απόσταγμα!

Όσα από την ζωή, μου προτάθηκαν

άνυδρα ραπίσματα 

στην στεγνή γη της διψασμένης ψυχής μου

Και οι επιλογές μου χείμαρρος 

που στο διάβα τους αίμα

και πόνο άφησαν, στην δική μου ζωή.

Σκαλίζω στον κορμό της ψυχής μου 

ρωγμές, να ελευθερώσω καθετί περιττό,

ότι σαράκι έχει γίνει…

Σε μια σταγόνα έκλεισα έναν ωκεανό 

γαλήνιας ευτυχίας 

που ως δάκρυ ελπίδας αφήνω να κυλήσει.

                        Κατερίνα Καρυπίδου

Σ' αγαπώ

Σ'αγαπω...

Σ'αγαπω ναι...

Σ'αγαπω ..γιατι σε περιμενα

Σ'αγαπω.. για τον ερχομο σου..

Σ'αγαπω..για τη φυγη σου...

Ολα σου τ'αγαπω...

Σ'αγαπω ...για το βλεμμα που μοιραστηκαμε

................................. απ'την πρωτη στιγμη..

Σ'αγαπω..για το αγγιγμα σου.

Σ'αγαπω...για το καλεσμα στην ψυχη σου

εκει στα μισοσκοταδα με τα κερια

που αναβλυζε η επιθυμια σου...

Σ'αγαπω ...για τη φωνη

που συνοδευσε οποια λεξη σου

ξεμυτισε με θρασσος κατω απ'την πανσεληνο.

Σ'αγαπω...για τον ερχομο σου στην ψυχη μου...

Ηξερε που να βρει

εκεινο το ξεχασμενο στα σκοτεινα ''σ'αγαπω'' μου..

Σ'αγαπω...γιατι περασες ολες τις λεξεις μου

απενατι στην αγκαλια του Ερωτα..

Σ'αγαπω ..γιατι σε μια νυχτα εφερες

..................................οτι ζητουσα μια ζωη..

Σ'αγαπω...γιατι εκεινα τα πεφταστερια

που εγω δεν προλαβα να δω

πηραν μαζι τους τη δικη σου επιθυμια..

Σ'αγαπω...γιατι μεσα στο φως των κεριων

κρατησα την επανασταση των ματιων σου..

Σ'αγαπω...γιατι την ωρα που μου εκανες ερωτα

εννιωσα την ξεχασμενη ηδονη σου..

Σ'αγαπω..γιατι ακομα και ο φοβος σου

..........................................ειναι τοσο μοναδικος...

Σ'αγαπω...γιατι ετσι εμαθα να περιμενω ΕΣΕΝΑ

Σ'αγαπω...γιατι απ'ολες τις εποχες, η δικη σου

ειναι αυτη που κρατησε μεσα της ΟΛΑ ΜΟΥ...

Σ'αγαπω...γιατι ακομα και η σιωπη σου ..μιλαγε

Σ'αγαπω ..γιατι εκεινο το δακρυ που υποσχεθηκες

εχει κρατηθει μονο για μενα..κι ας μη το'δα ακομη.

Σ'αγαπω...γιατι μ'εκανες μικρο κοριτσι μεσα σε λιγα λεπτα..

Σ'αγαπω ...γιατι εκρυψες ολες τις αδειες στιγμες μου

και φανερωσες τις ξεχειλες απο ΣΕΝΑ.

Σ'αγαπω...γιατι αν ηταν να γνωρισω τον παραδεισο ..

...........................................τωρα πια ξερω πως ειναι..

Σ'αγαπω...γιατι ολες οι λεξεις μου

παντα ζητουσαν την αδεια σου για να βγουν στο φως..

Σ'αγαπω...γιατι αυτη τη λεξη οσο κι αν προσπαθησα

να τη γεννησω παντα κρατιωταν

απ'τα τοιχωματα της μητρας μου

μεχρι που της εδωσες το χερι σου...

Σ'αγαπω..γιατι ακομα μου χρωστας

την υγρασια απ'τα ματια σου

μεσα σε δυο γουλιες κρασι

θελω να πλημμυρισω μεσα τους

ναυαγιο να μεινω σε κεινο το 'σ'αγαπω''

που δεν αφησες να ακουσω..................

Σ'αγαπω....γιατι ετσι ειμαι εγω..

                       Δεσποινα Αποστολακη

Καλοκαίρι

Τον Ιούνιο αρχίζει

με τον Ιούλιο συνεχίζει

Αύγουστος μοιράζει

τον Σεπτέμβριο ησυχάζει

με τα φεγγάρια του

όνειρα σκορπάει

με άρωμα αρμυρας 

τα σκεπάζει

Ή θάλασσα που στραφταλιζει

σου υπόσχεται ένα ταξίδι

στου δειλινού την άκρη

μία νύχτα πως θα χαρίσει

που χει φόρεμα κεντημένο

μ" απατηλά όνειρα στολισμένο

μοιάζει σα ν' αποζητάει

ξεχασμένους πόθους να κεράσει

στου καλοκαιριού τη χάση

η νύχτα όταν ξεψυχάει

ένα ξημέρωμα σε χαιρετάει

με την αυγή του σου μιλάει

για τις νύχτες που χουν περάσει

για τους κόσμους που χεις χασει

Ο Ήλιος όταν ξεπροβάλλει

σαν φωτεινη σημαία κυματίζει

που θέλει να σου θυμίσει

πώς μια νέα αρχή

έχει ήδη ξεκινήσει

                        Μιχάλης Γεωργούλης

Αφουγκράζομαι

Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που τολμούν να βάζουν ένα κόκκο αγάπης σ’ αυτή τη ζωή ...τολμηροί ονειροπόλοι ποιητές.

Τολμηροί ονειροπόλοι ποιητές, σε μια θάλασσα φουρτουνιασμένη από λάθη, κακίες, ζήλιες μα αυτοί ακάθεκτοι, της ζωής ταξιδευτές...

Ταξιδευτές της ψυχής που αφουγκράζονται το νόημα της ζωής κοιτώντας με τα μάτια της ψυχής ...

Έτσι, η μαγική λέξη... αφουγκράζομαι!

Λίγοι την νιώθουν γιατί πολλοί ταξιδεύουν στη λεωφόρο της ζωής και στη λεωφόρο των ονείρων και απλώς κοιτούν, δεν παρατηρούν, δεν αφουγκράζονται, μόνο για τον εαυτόν τους νοιάζονται...

Κι άλλοι έχουν περάσει από αυτή την λεωφόρο, μα εσύ έχεις το χάρισμα.

Έχεις και το φως και τη δύναμη.

Η κακία είναι ο εύκολος δρόμος. Η αγάπη και το ζεστό χαμόγελο είναι αξίες που θέλουν κόπο. θέλουν όμορφη καρδιά και που να βρεις μέσα σε τόση ασχήμια ψυχής που μας περιτριγυρίζει. Και όσοι περίτρανα επιμένουν... τους στιγματίζουν τρελούς.

Νιώθω ότι εμείς χωρίς συναίσθημα δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Η αγάπη και το σωστό μοίρασμα ποτέ δεν χάνουν.

Εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό υποφέρω.

Έτσι ακριβώς, μέσα από αυτό το συναίσθημα μόνο κέρδος έχεις κι εσύ και οι γύρω σου.

Η αγάπη και το σωστό μοίρασμα ποτέ δεν χάνουν.

Το ζω δει κι εγώ, όλα τελικά έχουν το λόγο τους.

Αρκεί να το δεις…

Αχ αυτή η διαίσθηση μας που ποτέ δεν μας βγάζει λάθος

και πάντα μας οδηγεί στα σωστά μονοπάτια,

με κλειστά τα μάτια.

Από τότε που ήμασταν παιδιά και παίζαμε την τυφλόμυγα.

Ξέρω ότι όταν έπαιζες το παιχνίδι δεν σε ενδιέφερε ποιόν θα πιάσεις, παρά τα χρώματα που έπαιζαν πίσω από τα μάτια σου ανάλογα με το μαντήλι που φορούσες.

Ακριβώς αυτό! Το ποιον δεν με ενδιέφερε, παρά μόνον η εναλλαγή των τοπίων των χρωμάτων και των αισθήσεων !

                        Michael Evangelinos

Ποιός αιώνας

Για αιώνες θα σε χάνω 

και στους αιώνες θα σε βρίσκω, 

έτσι θα αποκτήσει νόημα η αιωνιότητα...

Ειπες...

Μα αγαπη μου ποιος χρονος,

ποιος αιωνας,ποιο συμπαν 

μπορει να με κρατησει ;

Μεσα στη μητρα της ψυχης σου 

θα γεννιεμαι καθε λεπτο 

ετσι που να με κρατας

στα σπλαχνα σου για παντα

              Michael Evangelinos 

                Δεσποινα Αποστολακη

Ψυχής απάγκιο

Στης ψυχής το απάγκιο, με λέξεις και σκέψεις να ξαποσταίνω κι όλα τα όνειρα τα στεγνά, με τον ίσκιο του να τα υγραίνω!

Ημερολόγιο ζωής, απόσταγμα της κάθε μου στιγμής.

Κι έτσι όπως ξεφυλλίζω της ζωής μου το αρχείο, ακούγοντας τα σήματα από του νου μου το ηχείο... κοιτώ πέρα μακριά...

Ματιά στου ορίζοντα τα μακρινά να γεμίσει η ψυχή της τα κενά...

Ματιά εκεί στο βάθος τ' ουρανού, προσευχές ντυμένες με λέξεις ενός αλλιώτικου καιρού...

Κάπου ν' ακουστούν και να επιστραφούν, μα όχι με του αντίλαλου την διαδρομή ή με κάποιου άναρχου ήχου την κραυγή,

αλλά με τη φωνή ενός μυστικού που θ' αποκαλυφθεί, κάποια ρόδινη κι αληθινή αυγή...

                                    Michael Evangelinos

ο Άρχοντας της μέρας

Μεθυσμένες χρυσές ανάσες

εκεί που ο Φλοίσβος 

φιλά στη δύση του,

την ομορφιά της μέρας,

αφήνοντας το βήμα του

στα όνειρα της νύχτας....

Ωωωω !!

στιγμή μαγική,

δίνει τα σκήπτρα στο φεγγάρι,

υποκλινόμενος στην ομορφιά του...

Αύρα ζεστή, 

αύρα γλυκιά δωρίζει,

γεύση υγρή από τα σύννεφα

που αγκαλιάζει στην τελευταία

ανάσα του ο ήλιος..

Αφήνει Φως πορφύρα γύρω του

ζεσταίνοντας τη φύση ...

Χαμηλώνουν τα πλάσματα το νου,

χαμηλώνει μαζί τους και

ο Άρχοντας της μέρας..

                     Δέσποινα Μπουκουβάλα

Στου ήλιου τ' αλώνι

Στου ήλιου τ' αλώνι αυγή ξημερώνει

κι εσύ με τη νύχτα καρδιά μου πολεμάς

χτυπά μια καμπάνα, μην κλαις δόλια μάνα

της γης το χρυσάφι δεν ήτανε για μας.

Πού πάτε καράβια και τρένα

κι αδέρφια μου εσείς πικραμένα

γιατί με ξεχάσατε εμένα

στην έρμη του κόσμου γωνιά.

Χτυπά μια καμπάνα, μην κλαις δόλια μάνα

της γης το χρυσάφι δεν ήτανε για μας

αυγή ξημερώνει στου ήλιου τ' αλώνι

κι εσύ με τη νύχτα πολεμάς.

Στου ήλιου την πέτρα τα δάκρυά σου μέτρα

και πάψε καρδιά μου χαρά να καρτερείς

σταμάτα καμπάνα, μην κλαις δόλια μάνα

της μοίρας το δρόμο ν' αλλάξεις δε μπορείς.

Πού πάτε καράβια και τρένα

κι αδέρφια μου εσείς πικραμένα

γιατί με ξεχάσατε εμένα

στην έρμη του κόσμου γωνιά.

Σταμάτα καμπάνα, μην κλαις δόλια μάνα

της μοίρας το δρόμο ν' αλλάξεις δε μπορείς

τα δάκρυά σου μέτρα στου ήλιου την πέτρα

και πάψε χαρά να καρτερείς.

                      Νίκος Γκάτσος

Έρωτας

Ο έρωτας δεν κτυπά την πόρτα... 

Ούτε ρωτά…

Εισβάλλει στην καρδιά

εκμηδενίζει την λογική

Είναι μουσική, είναι τραγούδι, 

είναι ο εκπληκτικός ήχος σαξόφωνου…

Κρύβεται σε στίχους, 

σε νότες 

σε χορδές, σπασμένες, πάθους…

Σε ανάσες κοφτές

που δεν αρκούν για να ζήσεις

και σταγόνες αλμύρας σε κορμιά

τυλιγμένα από πύρινες απαιτήσεις.

Έρωτας είναι η απρόσμενη στροφή, 

σαν καβαλάς την μηχανή 

στον ίσιο δρόμο μιας μετρημένης ζωής... 

Έρωτας είναι, η αποφυγή 

να πατήσεις φρένο,

που μοιραίο μπορεί να αποβεί 

αν το επιχειρήσεις.

Έρωτας είναι, μερικές σκάλες κάτω η αξιοπρέπεια 

και μια γύμνια που ανεμίζει κόκκινη σημαία 

στον τελευταίο όροφο του ουρανοξύστη του πόθου…

Έρωτας είναι ζωή και θάνατος μαζί!

            Κατερίνα Καρυπίδου

Οι αγάπες που φύγαν

Στην άκρη απόψε,

το βλέμμα χαμένο,

γυμνό τ ονειρό μου,

εδώ επιμένω.

Ορίζοντας άδειος 

σιωπά το φεγγάρι,

τ αστέρια χαθήκαν

η νύχτα σαλπάρει.

Οι αγάπες που φύγαν

και μόνο μ αφήσαν,

μονάχες γυρνούν σ ερημιές.

Τα όνειρα λίγα,

τα χρόνια τα σβήσαν

σε κάποιο σε είδα να κλαις.

Στην άκρη απόψε

μιλώ στη σκιά σου,

μια νύχτα είχες φύγει,

χωρίς ένα γεια σου.

Και πριν σε αγκίξω,

μια άλλη σκιά,

σε πήρε απ το χέρι

για κάπου μακριά.

Οι αγάπες που φύγαν

και μόνο μ αφήσαν,

μονάχες γυρνούν σ ερημιές.

Τα όνειρα λίγα,

τα χρόνια τα σβήσαν

σε κάποιο σε είδα να κλαις.

                      Ηλίας Παπάς

Τι είναι τα Φτερά

Νεράιδα πήρε τα φτερά,

νεράιδα μου τα φέρνει.

-Γιατί με πήρες τα φτερά?

πες μου, μίλησε μου.

-Για να δεις, κορίτσι μου,

τι είναι τα φτερά σου. 

Να τα κρατάς, να τα φυλάς, 

να τα γλυκοχτενιζεις. 

Αυτά σε πάνε μακριά,

αυτά σε πάνε πάνω.

Μα αν τύχει κάτω να βρεθείς, 

με μιας χτυπάν και φεύγουν.

Αφήνουν πίσω στεναγμούς, 

μιζέρια, στεναχώρια.

              Δέσποινα Μπουκουβάλα

Υφάντρα των πόθων

Υφάντρα του Θησέα 

όταν το υφαντό σου

απλώνεις

χιλιάδες πεταλούδες

σκορπίζουν στον ορίζοντα.

Μούσα της θάλασσας

οι άνεμοι χαϊδεύουν 

τα κύματα που κρύβεις

μέσα στην ψυχή σου.

Γυναίκα της λίμνης

πριν έρθει το φεγγάρι 

χρυσόσκονη απλώνουν

τα φτερά σου.

Μοίρα ,της Μοίρας μου

πόσες στιγμές 

σ' αγάπησα

πόσες στιγμές 

σε λάτρεψα....

Θυμάμαι όταν ήρθες 

ήρθες αγνή,

αμόλυντη

γεμάτη άσπρους κρίνους 

να στολίζουν το κορμί.

Γεμάτη κόκκινα 

τριαντάφυλλα

χρυσές χάντρες 

πάνω στο σώμα σου.

Ήρθες όπως 

το κρυστάλλινο

νερό 

στην διψασμένη γη .

Ήρθες όπως 

ο φύλακας Άγγελος 

που προστατεύει 

την ψυχή μου.

Ήρθες να αγγίξεις 

το πνεύμα μου

να γίνεις ένα 

με την σάρκα μου.

Υφάντρα του Θησέα 

ένα ποίημα η αγάπη σου.

                      Μιχάλη Δεματά

Έρωτας

Πόσα χρόνια θα ρωτάς
τι ειν’ ο έρωτας;

Τι μερίδιο ευθύνης έχει
για την ποίηση του κόσμου.
Και για την αιωνιότητα
που αιτείται.

Που οι άστεγοι των δρόμων
πάντα θα πληθαίνουν.
Που οι ανυπεράσπιστοι των λόγων
πάντα θα πεθαίνουν.

Αν τελικά
εκείνος φταίει
που ένα κι ένα
κάνει ένα.

Κι αν μόνο για χάρη του,
ίσως ο πόνος, να αξίζει.
Να αξίζει που υπάρχει.
Να αξίζει που δεν αντέχεται.

Αν τελικά,
εκείνος ειν’ ο λόγος,
Που η γη γυρίζει.
Και που ο άνθρωπος ελπίζει.

Που κάθε μέρα
ο ήλιος λαμπυρίζει.
Που κάθε βράδυ
το φεγγάρι θα φωτίζει.

Κι αν τελικά
το οξυγόνο,
θα’ πρεπε -υπεύθυνα-
να μετονομαστεί,
με τ’ ονομά του.

Λοιπόν, για πες.
Πόσα χρόνια θα ρωτάς,
τι είν’ ο έρωτας;

                        Άννα Ιωαννίδου

Ρωτάς

Σκορπάς αέρα με υγρή μυρωδιά.

Κοιτάς σκοτεινά στου ήλιου το φως.

Ζητάς την ελπίδα μέσα στη νύχτα.

Ρωτάς πού πήγε η αγάπη...

Η αγάπη πετά στου ουρανού τα φεγγάρια. 

Μυρίζει δυόσμο, βανίλια και ρόδα.

Ζει στο φως του υπέροχου φλοίσβου. 

Κοιτά με άδολο βλέμμα 

την αυγή, τη χαρά, την ελπίδα...

                         Δέσποινα Μπουκουβάλα

Λευκά περιστέρια

Ένα δάσος

από μαύρα έλατα

ηλιαχτίδες που βγάζουν καπνό.

Εκεί χαμηλά ένα σπίτι

Ένα μικρό παιδί ανοίγει το παράθυρο -αδύναμο χέρι-

που φαίνεται ακατοίκητο.

να μπει ο ήλιος.

όπου ο πόλεμος σκόρπισε

Γύρω του,

ετοιμοθάνατο δάσος

στα θεμέλια του.

το πρωτόκολλο της φτώχειας.

Χειμώνας. Η ζωή κοιμάται

Το φως ελίσσεται

Ένας ζωηρός καπνός

κάνει στροφή στον ουρανό.

στον ουρανό.

Ησυχία, μια σπείρα από ανθρώπους

Σπίτια στην άκρη της Πόλης

εποπτεύουν τα λευκά περιστέρια.

που ελέγχουν την μοίρα.

Τίποτε δεν έχει μείνει

Οι πεταλούδες κινούνται

μουδιασμένα στο θέατρο

που να θυμάται

της κωμωδίας.

στο μονοπάτι του Αχέροντα.

κανείς τα φτερά των αγγέλων. Μόνο η ενέργεια

που κοιτάζει τον ηγέτη

του Θεού στο σκοτάδι

και τα Βήματα της ψυχής

Μιχάλης Δεματάς

Πρωτεύς

Το καράβι χαράζει 

τη θάλασσα .

Ενα λευκό πανί

κροταλίζει αδιάκοπα.

Πλησιάζουμε 

στο λιμάνι της μοίρας.

Μια πεταλούδα 

λευκόχρυση μόλις βγήκε 

απο το κουκούλι.

Η σκιά χτυπάει

την σκέψη .

Η σελίδα του κενού ανοιχτή.

Κατεβαίνω την σκάλα

του ήλιου

γύρω μου άδεια σπίτια .

Είναι ωραία η νύχτα.

Ξαπλώνω στο χώμα, ζωή.

Δεν ξέρω αν είμαι ξύπνια

ή κοιμάμαι.

Κοιτάω τις αναμνήσεις 

παλιά ιστιοφόρα της ζωής.

Ακούγεται ο ήχος 

ενός τυμπάνου

η φωνή της συνείδησης.

Ένας μελωδικός αέρας 

με χτυπά ξανά και ξανά 

στο πρόσωπο .

Αν ο αέρας αυτός 

δεν είναι 

ο ήχος της ψυχής, 

τότε είναι η ύλη

που με κρατά ακίνητη.

Νιώθω τους ήχους 

της καρδιάς μου 

να πάλλονται αργά- αργά ,

λες και κάποιος χτυπά 

τον τοίχο του στήθους μου.

Η γραμμή του Μεσονυχτίου 

ελίσσεται στο μέτωπο

αρχίζοντας το ταξίδι. .. 

Το βλέμμα του θεού

με κοιτάζει στα μάτια.

Ο πλοηγός .

Δίπλα μου 

η άμαξα της αγωνίας φεύγει.

Ένα μεγάλο μαύρο πιάνο 

παίζει τον ήχο της θάλασσας.

Απλώνω τα χέρια ,λευκά φτερά .

Ερωτεύομαι..

Η άγνωστη μηχανή 

του πνεύματος 

δακρύζει..

Ελπίδα.

                         Μιχάλης Δεματάς

Τη λένε νύχτα την Αγάπη

Τη λένε νύχτα την αγάπη και το φιλί μας ουρανό ο κόσμος παίζει με τη στάχτη κι έχει τα μάτια στο κενό. Όσο μας ξέρουν οι πληγές μας δε μας γνωρίζει ο δικαστής κι η φυλακή για την καρδιά μας είναι ο πόνος, ο ληστής. Τη λένε νύχτα την αγάπη και το φιλί μας ουρανό. Τη λένε όμορφη τη νύχτα που της γελάει ο ουρανός μα ποιος θα πει γι' αυτή την πίκρα όταν μας φεύγει ο καιρός. Όσο μας ξέρουν οι πληγές μας δε μας γνωρίζει ο δικαστής κι η φυλακή για την καρδιά μας είναι ο πόνος, ο ληστής. Τη λένε νύχτα την αγάπη και το φιλί μας ουρανό.

Δημήτρης Χριστοδούλου