Λησμονιά

Μ᾿ ἐρωτευμένη τὴν καρδιὰ σὲ γνώρισα ἄγριο Δάσο.

Ἔπινα στὸ ἀεροφίλημα τὴ μυστικὴ εὐωδιά σου.

Πρόσμενα μὲ τὸ ξάστερο σκοτάδι νὰ περάσω,

ὅταν τ᾿ ἀερινὸ στοιχιὸ περνοῦσε στὰ κλαδιά σου.

Σὲ γνώρισα σ᾿ ἐρωτικὲς νύχτες ρυτιδωμένη

θάλασσα σὰν τὸ μέτωπο τῆς συλλογῆς, περνοῦσε

πάνω σου χάδι ἡ σκέψη μου καὶ πάντα ἡ ἀνθισμένη

ἄκρη σου μὲ τὰ εὐωδιαστὰ φύκια μὲ προσκαλοῦσε.

Σᾶς γνώρισαν οἱ ἐρωτικὲς νύχτες μου ὡραῖα λουλούδια,

διάφανα, ἀχνά, πολύχρωμα, σὰ φωτεινὰ σημάδια.

Βαριὰ ἡ δροσιὰ σὰ φίλημα καὶ ξεχυνόνταν χνούδια

χρυσὰ ᾿πό τὰ σμιγμένα σας βλέφαρα στὰ σκοτάδια.

Τώρα στὸ φῶς τῆς ἀρνησιᾶς δομένα, ἔτσι ἀλλαγμένα

μοῦ δείχνεσθε, στὴ συλλογὴ τὸ νοῦ μου πάω νὰ χάσω.

Τάχα εἶστε σεῖς ποὺ γνώρισα; Σεῖς εἶστε ἀγαπημένα

λουλούδια, θάλασσα ἀργυρή, πυκνὸ τῶν πεύκων Δάσο;

                                 Μαρία Πολυδούρη 

Η ιστορία της γέννησης

Εσύ χαμογελάς και ελπίζεις,

πότε την ταραγμένη θάλασσα ορίζεις,

πότε τον αγριεμένο ουρανό σκορπάς

σε σωτήρια βροχή

που συντροφεύει το κύμα.

Στα χέρια σου η γαλήνη επιστρέφει.

Να! Έρχεσαι, με το πολύτιμο δώρο της αγάπης·

ένα μικρό άνθος της τριανταφυλλιάς

που κλαίει, κλαίει

κι εσύ, η μάνα του

το κρατάς με ζεστασιά.

Μέσα απ’ τα μικρά του μάτια

ανασαίνει η άνοιξη,

στέλνοντας παντού το τραγούδι του ονείρου,

να ημερώσει ο πόνος της γέννησης

και τα μικρά του χέρια να πιαστούν

από ουρανούς που δεν φτάνουν ακόμη,

αρκεί να το λέει στο μέλλον δυνατά η καρδιά του.

Μάνα θα πει κι ας μην μπορεί ακόμη να μιλήσει:

«Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ»,

μέσα από χείλη που τρέμουν

πριν νιώσουν στο μάγουλο

το θαυματουργό χάδι της μητρικής αγάπης.

Γιατί μάνα ήσουν εσύ η αιτία

που της ζωής το κελάρυσμα άκουσα

και της ψυχής το θρόισμα αισθάνθηκα.

Τα λόγια σου υπολόγισα σοβαρά

κι οι μικρές στάλες της ευτυχίας άνθισαν

σ’ έναν παράδεισο δικό σου.

Μικρές σπίθες σοφίας άστραψαν

και σκιές δροσερές απλώθηκαν

στο διάπλατο χαμόγελό σου

σαν μία απέραντη όαση στην άνυδρη έρημο.

                                              Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Η λαβωμένη φιλία

Γύρισε πίσω η Φιλία,

το άσπρο περιστέρι εκείνο

που βγήκε από το είναι μου

και το έστειλα σε εσένα,

για να σου πει μη σκιάζεσαι

είμαι εδώ δίπλα σου

κοντά σου άγγιξε με...

Μα… καθώς πλησίαζα είδα πως.....

κόκκινα ήταν τα άσπρα του φτερά

σημάδια είχε βαθιά στο σώμα του

και έσταζε αίμα η καρδιά του.

Το πήρα το συμμάζεψα

το φρόντισα και μου είπε...

Πλησίασα τους φίλους σου

τους είπα τα ταγμένα..

Μόνο με κοίταξαν θαρρείς

με μάτια που θελαν να πουν

με έμενα νε να παίξουνε....

με πήγαιναν,

μια από δω μια από κει,

που χάθηκα και χτύπησα,

πάνω σε μια γωνιά του τοίχου...

φοβήθηκα και τρόμαξα,

βγήκα όπως όπως από το παράθυρο

για να ρθω στην αγκάλη σου

να με παρηγορήσεις...

και να σου πω, με αναφιλητά,

να μη με ξαναστείλεις..

                                            Δέσποινα Μπουκουβάλα

Φιλία το ονόμασα…

Έβγαλα από το είναι μου

εν’ άσπρο περιστέρι.

Φιλία το ονόμασα….

Το χάιδεψα τρυφερά

για να θαρρέψει λίγο, το φόβο να πετάξει…

Του φίλησα τις φτερούγες του

ατρόμητες να γίνουν…

Το τάισα την αύρα της ψυχής μου

για να εμψυχωθεί η δικιά του….

Το πότισα σταγόνες της καρδιάς μου

αγάπη να γεμίσει….

Με όμορφα λόγια του μίλησα

για να γνωρίσει εσένα…

Και το άφησα ελεύθερο

να ρθει να σε συναντήσει…

Σε βρήκε;

Σε συνάντησε;

Το πήρες;

Τι το έκανες;

Αναρωτήσου λίγο!!!!!!!!!

                             

                              ΔέσποιναΜπουκουβάλα

Δύσκολοι καιροί

Kαιροί σαν δράκοι

στο πλάι σου αλυχτούν

την πόρτα σου χτυπούν

φωτιές στα στήθη

και στάχτη κουβαλούν

να κάψουν

κάθε ελπίδα ζωντανή

στου χτες την ώρα

να σε γυρίσουν στη στιγμή

κράτα στο χέρι

απόσταγμα απ την ψυχή

δος τους νυστέρι

να σου χαράξουν αμυχή

να σου θυμίζει

πόσα περνά η αντοχή

να μην ξεχάσεις

δεν ήταν χθες δεν ειναι τώρα

πάντα θα έρχεται μια μπόρα

δύναμη να χεις και δόρυ

τα μάτια ενός μικρού παιδιού

μες της ζωής το ανηφόρι

κοίτα το φως του ουρανού

μέτρα της θάλασσας το μίλι

στο απέραντο να κολυμπάς

δώσε πνοή σε σπίθα από καντήλι

να ανάβει φλόγα στα σπλάχνα της καρδιάς

μα.......μην τα παρατάς.

                                          Λένα Σαμαρά

Η γη κι ο κόσμος είναι μέσα μας

Εμείς τον φτιάχνουμε κι εμείς τον χαλάμε. Την τύχη μας εμείς την χτίζουμε και την ορίζουμε . Στο χέρι μας είναι την αγάπη να μην την προσπεράσουμε!

Το φως του φεγγαριού ακολούθησα. Αυτό με οδήγησε.

Κρυμμένους θησαυρούς μου φανέρωσε και έδωσε. Στις ανεξερεύνητες παραλίες του μυαλού μου μ’ έστειλε!

Το κορμί μου μέσα στα κύματα του έρωτα όρμησε και κολύμπησε.

Με βάρκα τα θέλω μου και τα όνειρά μου ταξίδεψα. Στης αγάπης τα νησιά για πάντα έζησα.

                         Χρύσα Κατσιτοπούλου

Τα φώτα της πόλης

Δέσμιοι

Δέσμιοι του κάθε μέρα και

δέσμιοι του επειδή.

Δέσμιοι της συνήθειας και του έτσι πρέπει και του έτσι είναι.

Κλειδωμένοι στα έγκατα της ψυχής μας,

μην ξεφύγει μιλιά,

μη σου πω σ αγαπώ και πεθάνω,

μη μου πεις και εγώ και χαθείς.

Πολιορκημένοιαπο τα σύννεφα που σιγά σιγά μαζεύονται

και πως θα μείνουμε στεγνοί.

Εξαντλημένοι από τους τοίχους που στενεύουν,

και κάθε βράδυ γυρνάμε σέρνοντας τα κορμιά μας βαριά και

ρυπαρά από τα καυσαέρια της ζωής που μας ακουμπάει ξυστά,

γυρνάμε και ανάβουμε το φως,

όχι,

τα φώτα,

φώτα πολλά για να μη νιώθουμε μόνοι,

το φως του μπάνιου ανοιχτό,

και της τηλεόρασης,

και το φως από το στέρεο

και το φως του υπολογιστή,

φως στο σαλόνι και φως στην κουζίνα,

και τριγυρνάμε στα δωμάτια,

και ψάχνουμε,

μανιωδώς,

κάτι κάτι κάτι να κάνουμε,

ανάβουμε τα φώτα να βλέπουν οι απέναντι οτι ζούμε,

υπάρχει άνθρωπος εδώ,

ακόμα,

άνθρωπος μόνος στο άγριο της πόλης που βραδιάζει.

Κι εσύ ένας τέτοιος,

σαν αγρίμι σε φαντάζομαι,

να σέρνεις τα πόδια σου μιλώντας στο τηλέφωνο ενω δε θέλεις,

μα έτσι έχεις επιλέξει ν αναπνέεις,

ακούς μουσικές απο δύο πλευρές

και πάλι δε χορεύεις,

πίνεις μπύρες και πάλι δε μεθάς,

ένας τέτοιος άνθρωπος,

μες στα σκοτάδια,

κι αντί να συρθείς μέχρι την πόρτα μου,

κουρασμένοι κι οι δύο,

να μου πεις έλα να κάψουμε τα φώτα της πόλης γιατί σε θέλω,

αντί γι αυτό

κλειδώνεις την πόρτα και κοιμάσαι μόνος.

                               Μαρία Κροκιδά

Τα βήματα

Τα βήματα, τα βήματά σου

τα γνώριμα τ’ αγαπημένα που είναι χαμένα.

Έχω ποθήσει τη μιλιά σου,

τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.

Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου

και πια με σφάζουνε μαχαίρια.

Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,

καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.

Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.

Τα βήματα, τα βήματά σου.

Τα βήματα, τα βήματά σου,

μες τα όνειρά μου τρομαγμένα,

φτάνουν σε μένα.

Έχω ξεχάσει τη μιλιά σου,

τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.

Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου

και πια με σφάζουνε μαχαίρια.

Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,

καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.

Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.

Τα βήματα, τα βήματά σου.

                             Μυρτιώτισσα

Ποίημα

Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους, δεν είναι ακίνητη θάλασσα, αραγμένο καράβι… Το ποίημα είναι σπαραγμός, ένα καρφί στην καρδιά του κόσμου! Το ποίημα δεν είναι φωνή, πέρασμα πουλιού, είναι πυροβολισμός στον ορίζοντα! Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται, είναι βαλσαμωμένος πόνος! 

                                   Αναστάσης Βιστωνίτης

Μικρές νοθείες

Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα

και ζει με, ό,τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα

τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα

και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του

κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ'άλλα

γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του

είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του

μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει

μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ'τον ύπνο του

στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια

πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες

ξέρει αν μπορούσε θα 'κανε μία απ'τα ίδια

αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

                                    Οδυσσέας Ιωάννου

Θάλασσα

Θάλασσα μακρινή και μόνη, μέσα στη νύχτα απλώνεις του έρωτα το σεντόνι, σε μια σκοτεινή και μυστική παραλία, εκεί που όλα γίνονται στο φως του φεγγαριού, η δική σου λεία.

Λάμψεις, μορφές, εμφανίζονται από παντού, καθρεφτίζονται στο κύμα κι οι αντανακλάσεις τυφλώνουν και φτάνουν ως τα βάθη τ' ουρανού. 

Μορφές γυναικείες, άλλες λυπημένες, άλλες χαρούμενες, άλλες ερωτικές, άλλες τρυφερές, άλλες ναζιάρικες κι άλλες πιο πονηρές..

Μορφές πολλές, μα πρόσωπο ένα, αυτό που πάνω του τα μάτια σου έχει ζωγραφισμένα.. 

Για μένα...

                       Michael Evangelinos

                                                                                          

Φιλία

  Φιλία γένους θηλυκού…..
Ιερή δυνατή λαμπερή
πιο λαμπερή και
από τον ήλιο….

Όταν υπάρχει
είσαι τυχερός
έχεις άνθρωπο δίπλα σου
στήριγμα
στα όμορφα και στα άσχημα….

Μιλάς γελάς γλεντάς
φωνάζεις κλαις οδύρεσαι κτυπιέσαι….
και είναι εκεί….
εκεί να σε ακούσει….
χωρίς να ζητά τίποτε….
μόνο τη φιλία και
να είσαι καλά…

                                        Δέσποινα Μπουκουβάλα

Ένα πέρασμα να βρεις

Η μέρα τρέχει

τη ζωή μετράει

πόσο μακριά

θα σε πάει

το σύνορο σου

αν θα διαβείς

σ΄ ένα κομμάτι 

του χρόνου

η ζωή σου

έχει ξετυλιχτεί

ένας τρελός η ζωή

τρέχει χωρίς να σταματά 

την τράπουλα μοιράζει 

αφού την ανακάτεψε καλά

να ψάξεις να βρεις 

που χει σκορπίσει

επίμονα έχει κρύψει 

το χαρτί το καλό

που από συνήθεια 

κρατάει κρυφό

Η ζωή σα να θέλει

όλο κρυφτό να παίζει

ένα δρόμο ανοίγει

στον ορίζοντα 

έναν ήλιο ζωγραφίζει

με μια νύχτα τον τυλίγει

μια πυξίδα σου χαρίζει

με μια τρελή βελόνα

που δεν λέει 

ν΄ αποφασίσει

που θέλει να σταθεί

Η ζωή και αν σε καλεί 

σ΄έναν άγνωστο χορό 

χωρίς να ξέρεις 

ποιο το ταίρι

η μουσική 

αν θα σ΄ αρέσει

στο ρυθμό της 

είτε παρασυρθείς

είτε αντισταθείς

στην τύχη της μην αφεθείς

ένα πέρασμα να βρεις

ακροβατώντας 

επιδέξια να διαβείς

το όνειρο της ν΄ αγγίξεις 

                        Μιχάλης Γεωργούλης

Κι έμεινε μόνη η ψυχή

Όλα μου μοιάζουν μια στιγμή,

οι έρωτες που πήρανε το λάθος μονοπάτι,

στο μίσος που ξεχώρισα στο τέλος την αγάπη,

το σύννεφο που άφηνε με στεναγμό το δάκρυ.

Όλα ήταν πάντα αφορμή,

που έφυγες μεσάνυχτα χωρίς να πεις αντίο,

που πάντα μόνη μίλαγες κι ας ήμασταν κι οι δύο,

Χειμώνα πάντα μ άφηνες μονάχο μες στο κρύο.

Όλα θυμίζαν τη ζωή,

η πούλια κι ο αυγερινός πριν πέσει το σκοτάδι,

η απουσία, ο στεναγμός και το χαμένο χάδι,

το ολόγυομο φεγγάρι μου που έβγαινε το βράδυ.

Κι έμεινε μόνη η ψυχή,

άφησε πίσω καλοκαίρι κι έτσι χάθηκε,

μες στη σιωπή κάποιος την είδε τρομαγμένη,

άλλοι την είδαν και μου είπαν πως τρελάθηκε

κι άλλοι πως ζει μες στο σκοτάδι νικημένη.

                                        Ηλίας Παπάς

Εδώ ξυπνούν τα όνειρα

Εδώ ξυπνούν τα όνειρα

βαρκούλες π' αρμενίζουν

και κατεβαίνουν στο γιαλό

και οι καρδιές ραγίζουν.

Εδώ ασβεστώνει η θάλασσα

τα σκοτεινά της χείλη

τα χείλη που σφαλίσανε

σημάδι δεν αφήνει.

Κι εμένα η ψυχούλα μου

βαρκούλα στο μπουγάζι

ρωτάει το κύμα που περνά

ποιο κύμα σ' έχει πάρει.

Ρωτάει το κύμα που περνά

ποιο κύμα σε τυλίγει

στεφάνι ρίχνει στα νερά

κι απ' το νοτιά νοτίζει.

Εδώ ο πόνος δε μετρά

κανείς δεν τον ορίζει

μπαίνει μπροστά η κάμερα

κι αυτή τον μαγαρίζει.

Εδώ καράβι χάθηκε

που χάθηκες χαρά μου

και σε μπουγάζια βρώμικα

μουσκεύουν τα όνειρα μου.

                          Γιώργος Φραντζολάς

Η ύδρα των πουλιών

Μακρινές συναυλίες, οπάλινες σπίθες του πρώτου σπιτιού μας μες στη λαύρα του θέρους, 

στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια, 

Θ’ ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ’ αχιβάδες και κάστρα

που βουβά παραστέκουν σ’ όσ’ αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες

αυλακώνουν μ’ αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες, 

Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζωσανε κύκνοι, 

μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα και πόθο που λες πάει να σβήσει κι αποτόμως γυρεύει

ν’ ανεβεί πιο ψηλά, να γκρεμίσει, να σπάσει, παραθύρια ν’ ανοίξει, να φωνάξω, να κλάψει, 

να ρημάξω, ν’ αράξει, να σκιστεί, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά, 

περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ’ αρβανίτικο χώμα, 

Κι όπου φτάσει, αν φτάσει, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις, 

τροπικούς και πηγάδια θα διαβεί, ως να φέξει η αυγή η πλανεύτρα μ’ άυλων Κούρδων κραιπάλη, 

Ν’ αγοράσει κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη, 

Στη μορφή μου να δέσει τη μορφή των πουλιών.

 

                                 Νίκος Εγγονόπουλος

Τελικά έμαθα

Να ισορροπώ ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω μου χωρίς να ταλαντεύομαι.

Να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου χωρίς την επιβεβαίωση κανενός.

Να με αποδέχομαι με τα σωστά και τα λάθη μου. Να κάνω τις δικές μου επιλογές χωρίς ξένες παρεμβάσεις.

Έμαθα να ονειρεύομαι χωρίς να φοβάμαι. Να ελπίζω χωρίς να δειλιάζω. Να δίνομαι χωρίς να ξοδεύομαι.

Έμαθα πως οι μεγαλύτερες αξίες της ζωής μας είναι κρυμμένες στα πιο μικρά και καθημερινά πράγματα. Οι ομορφότερες στιγμές της μοιράζονται με ανθρώπους που τις αξίζουν. Οι πιο σημαντικές είναι εκείνες που έχουν κάτι απο την ψυχή μας. Και οι ωραιότερες εκείνες που χάραξαν την ύπαρξη μας.

.......... έμαθα να μετρώ τους ανθρώπους με πράξεις και όχι με λόγια. Να τους υπολογίζω όλους στο τέλος και όχι στην αρχή της γνωριμίας μας. Να επιλέγω πλέον ποιοί θα είναι δίπλα μου και ποιοι αξίζουν την αδιαφορία μου. Διαλέγω σε ποιους θα καταθέσω την ψυχή μου και ποιοι θα χαθούν από την ζωή μου. Δεν έχω πια χρόνο για τα άσχημα αυτού του κόσμου. Αρνούμαι να φθείρω την ύπαρξη μου σε μικρότητες. Δεν στέκομαι πάνω από λιποψυχίες και συκοφαντίες. Δεν με αγγίζουν οι μικροαστικές συμπεριφορές. Αποφεύγω τις άσκοπες και ανούσιες συναναστροφές.

Δίνω σημασία στην ουσία και όχι στην επιφάνεια. Με αφορά η αξία των ανθρώπων και όχι η εικόνα τους. Μιλάω λίγο και σκέφτομαι περισσότερο. Ακούω χωρίς να κρίνω. Εκφράζομαι χωρίς φόβο.

Απολαμβάνω την μοναχικότητα μου. Διασκεδάζω τις λύπες μου. Συνυπάρχω αρμονικά με τους φόβους και τις αδυναμίες μου.

Έμαθα ότι οι πιο πληγωμένοι άνθρωποι είναι αυτοί με το πιο υπέροχο χαμόγελο. Οι πιο αξιοπρεπείς είναι εκείνοι που κρύβουν τα δάκρυα τους στο πιο λαμπερό τους βλέμμα. Και οι πιο ευτυχισμένοι αυτοί που ανακάλυψαν τον εαυτό τους.

Τα μεγαλύτερα μαθήματα τα έχουμε διδαχθεί απο τους ανθρώπους που έχουν περάσει απο την ζωή μας. Τις πιο όμορφες γνώσεις μας τις έχουν δώσει οι εμπειρίες μας. Κάθε πληγή μας είναι και ένα παράσημο σοφίας. Κάθε μας πόνος κι ένα βραβείο ανδρείας και αντοχής. Κάθε νέα μας μέρα ένα Θείο δώρο και μία μεγάλη ευλογία.

Έμαθα, να λέω ΌΧΙ στους άλλους εκεί που πρέπει να λέω ΝΑΙ σε μένα. Να αποχωρώ αξιοπρεπώς από εκεί που περισσεύω. Να μην επιδέχομαι μειώσεις στο ήθος και στην αξιοπρέπεια μου. Να διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία. Να φροντίζω την σωματική μου υγεία. Να χρωματίζω τον πίνακα της ζωής μου με όμορφα χρώματα που ζεσταίνουν την ύπαρξη μου.

Εκτιμώ την αυθεντικότητα. Δε με γεμίζει η απομίμηση πια. Δεν αναζητώ την επικρότηση. Δεν ψάχνω άλλο για επιβεβαίωση. Δεν με αφορούν οι πρόσκαιρες απολαύσεις. Δεν σεργιανάω άσκοπα στις γειτονιές του κόσμου. Διαβάζω το νόημα πίσω από τις λέξεις. Κοιτάω πίσω από τα θλιμμένα βλέμματα. Παρατηρώ πίσω από τα κλειστά παντζούρια. Ακούω πίσω από φραγμένες σιωπές

έμαθα… πως είναι ένα όμορφο και σύντομο ταξίδι η ζωή μας με υπέροχη θέα. Φτάνει να ανοίγεις τα παράθυρα της ψυχής σου και να αντικρίζεις καθημερινά τον κόσμο. Γιατί η ευτυχία είναι στάση ζωής.

                            Λίτσα Φιλίππου