Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

με την ανάσα ενός παιδιού

σημάδι τούτου του καιρού

που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ειν' η δική μας παρουσία

τον ύμνο ακούγοντας να λέει

χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα

αλήθεια ποια είναι η αλήθεια

έτσι που ζεις από συνήθεια

μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

σπάζουν τ' αγάλματα κομμάτια

ψυχές που κράζουνε βοήθεια

κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει

μια φυσαρμόνικα που κλαίει

κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι

μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι

παραιτημένοι κατά βάθος

ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται

πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ακολουθώ τα βήματά σου

μέσα στην ερημιά του κόσμου

κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

                  Δήμος Μούτσης 

Το τραγούδι της λίμνης

Μες στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς

και γω ψαράς με δίχτυ αδειανό,

θάλασσα εσύ και γω ο ναυαγός σου

στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω.

Είσαι νοτιάς και γω πουλί χαμένο

εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς

είσαι βοριάς παγώνεις τα φτερά μου

κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας.

Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά

και γω παιδί χαμένο, μοναχό

μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου

χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω.

                  Αρλέτα

Άσε σημάδια

Εκεί που πας θα δεις φεγγάρια 

να παλεύουν,

μη φοβηθείς θα μπούνε σύννεφα

μπροστά.

Θα δεις νεράιδες μες στη νύχτα 

να χορεύουν,

θα δεις να κλαίει σε μιαν άκρη η μοναξιά.

Θα δεις τον Πήγασο κατάλευκο 

στα ουράνια,

πυγολαμπίδα σαν τον φάρο στην ακτή,

στα σωθηκά σου θα ουρλιάζει

η περηφάνια,

περνάει ο χρόνος δεν περνάει 

η στιγμή.

Εκεί που πας να χεις μαζί σου 

ένα μαχαίρι,

άσε σημάδια σαν θα φεύγεις

μακριά.

το κατακόκκινο το αίμα σου 

απ το χέρι

άσε σημάδια μη με πνίξει 

η ερημιά.


                         Ηλίας Παπάς

Λαβύρινθοι

Λαβύρινθους που φτιάχνουμε

η που μας επιβάλουνε 

Και τρέχουμε από δαίμονες 

ιδέες έμμονες κι ανθρώπους

Μας τρώει κάτι μέσα μας

Και χάνουμε τη μπέσσα μας

Κι αυτοί που δεν αντέξαμε 

Και καταρρεύσαμε στα ψεύτικα του κόσμου

Οι πιο ακριβοθώρητοι

Σκληροί σχεδόν αόρατοι

Μπορέσαμε να γίνουμε

Για να μείνουμε καθ ένας ο εαυτός του

Τι κι αν δεν μου μιλάς πια

Τι κι αν δεν έχω ούτε σένα

Είμαι κι εγώ που δεν τα λέω σε κανένα

Τι κι αν δεν μου μιλάς πια

Τι κι αν δεν έχω ούτε σένα

Να δίνεις σάρκα σε νοήματα χαμένα

Με ένα βλέμμα

Τη γαλήνη ψάχνουμε

Μεγάλη λέξη άκουμε 

Και πάμε πάντα τρέχοντας

Έχοντας για όλα συγχωροχάρτι

Κι αν βρίσκαμε το θάρρος μας

Να διώξουμε το βάρος μας 

Και σ ότι ονειρευόμαστε 

Να μη φοβόμαστε

Να η καρδιά μου πάρτη

Ας το κάνουμε για χάρη μας

Τιμή μας και καμάρι μας

Ότι έχουμε να δώσουμε

Κι ας παραδώσουμε 

Άοπλα την αγάπη

                    Παυλίνα Βουλγαράκη

Το πηγάδι του κρίνου

Ένας κλέφτης… 

Μια εργάτρια μέλισσα, καθώς μπαινόβγαινε στα άνθη του κάμπου, είδε έναν άγγελο να κοιμάται στη σκιά του πεύκου και σάστισε. Λευκοντυμένος με μακριά μαύρα μαλλιά, είχε, είχε προσκέφαλο μια πέτρα. Τα φτερά του προσεκτικά διπλωμένα… Όταν ο άγγελος άνοιξε τα μεγάλα, γαλάζια μάτια του, οι ουρανοί της φάνηκαν τρεις. -Είστε ένας άγγελος του Θεού;

-Ναι, είμαι ένας άγγελος του Θεού. 

-Και είστε αγόρι ή κορίτσι; -Δεν είμαι, είπε και γύρισε αλλού το κεφάλι. 

-Ούτε εγώ είμαι. Η βασίλισσα τα πήρε όλα… 

Όμως ήθελα να σας ρωτήσω. Εκεί στους ουρανούς που γυρνάτε, τον έρωτα τον έχετε δει; 

-Ένας κλέφτης… Από σένα πήρε το κεντρί και το μέλι κι από μένα τα φτερά. 

                                       Λουδοβίκος των Ανωγείων

Έλα και πάρε με αν μπορείς

Έλα και πάρε με αν μπορείς 

Αέρα μου βοριά μου 

Πάνε με μέσα στη βροχή 

Με τις σταγόνες της εκεί 

Να μην φανούν ποτέ ξανά 

Ποτέ τα ακούς κανείς μη δει 

Ξανά τα δάκρυα μου 

Ήλιε μου τρέξε στέγνωσε 

Απ' το στόμα μου την πίκρα 

Πριν με προλάβει και με δει 

Έτσι ξανά η νύχτα

Έτσι ήταν οι μέρες μου 

Οι ώρες μου ήταν ψέμα 

Ώσπου μια ατέλειωτη στιγμή 

Ήρθε ο θεός κάτω στη γη 

Μου γνώρισε εσένα 

Ήρθε ο θεός και στόλισε 

Με δώρα την ψυχή μου 

Και μου 'δωσε τα μάτια σου

σα δώρο στη ζωή μου 

Θεέ μου πολύ σε αγαπώ 

θέλω στο χρόνο τον καιρό 

Να είσαι εδώ μαζί μου 

Κι εσύ ψυχή μου όμορφη 

Στα χείλη μου έλα σκύψε 

Έλα και δώσε μου φιλί 

Αυτό που ονόμασαν ζωή 

Το πόνο μου έλα κρύψε 

Γλυκεία αναπνοή μου 

Έλα μες την ψυχή μου 

Έλα και άνεμος νοτιάς 

Γίνε για το κορμί μου 

Έλα και γίνε έρωτας 

Ανάσα της ζωής μου 

Κι όταν θα δεις τα μάτια μου 

Καμιά φορά να κλαίνε

Κοίτα στο δάκρυ τους 

Βαθιά τι γράφουν τι σου λένε 

Έλα και πάρε με αν μπορείς 

Στα μονοπάτια της ζωής

Μαζί να τα διαβούμε 

Έλα φεγγάρι μην αργείς 

Μονάχος μου φοβούμαι

Ηλιοθλιμμένο δειλινό

Της θλίψης φάρος μοναχός

κι η πίκρα ένα φανάρι,

που αργοσβήνει δίπλα σου 

 καθώς περνάει ο καιρός  

κρατώντας την καρδιά σου

στης μοναξιάς τον πόνο.

Κι όπως οι ώρες γέρνουνε η μια μέσα στην άλλη

αργορρουφούν τα κύματα

τις σκέψεις σου και τους λυγμούς,

κι εσύ στο ηλιοθλιμμένο δειλινό

της θλίψης φάρος μοναχός.

Kora

Κλείσε τα βλέφαρα

όνειρα σου έφερα

έριξα δίχτυα χρυσά.

Έτοιμα τ’ άλογα, 

ταξίδια παράλογα

κέντησα πάνω στη βραδιά.

Νύχτα μ’ αρώματα

και της γης τα χρώματα

σ’ ένα ιπτάμενο χαλί.

Σπίτια από ζάχαρη

σε μια χώρα διάφανη, 

όμορφη νεράιδα σε καλεί.

Ξέχνα τους φόβους σου

δε θα `σαι μόνος σου

πάντα θα βρίσκομαι εδώ.

Πλάι μου ξάπλωσε

το χέρι μου κράτησε

πάντα θα βρίσκομαι εδώ.

Διώξε τα σύννεφα

όλα τα εφήμερα

σβήνουνε κάθε βραδιά.

Θηλιές στα πέρατα

για τ’ άγρια τέρατα, 

έφερα ξύλινα σπαθιά.

Τ’ άσπρα σου φόρεσε

και για σένα χόρεψε

μέχρι να `ρθεί το πρωί.

Άγουρο στάχυ μου

ακριβό χρυσάφι μου

όνειρο είναι η ζωή.

Ξέχνα τους φόβους σου

δε θα `σαι μόνος σου

πάντα θα βρίσκομαι εδώ.

Πλάι μου ξάπλωσε

το χέρι μου κράτησε

πάντα θα βρίσκομαι εδώ.