Του νου σου το καράβι

Με του νου σου το καράβι  και ξημέρωμα και βράδυ,

βάλε τη δική σου ροτα  και ξεκίνησε τη βόλτα.

Βάλε πλώρη για ταξίδια,  με τ’ ανέμου τη σφραγίδα,

παρ’τη θάλασσα δικιά σου, κλείσ’ τη μες στην αγκαλιά σου.

Το γαλάζιο ν’ αγναντέψεις  κι άφησε μακριά τις σκέψεις σου,

μέσα στ όνειρο θα φτάσεις, που ποτέ δεν θα ξεχάσεις.

Με παρέα το φεγγάρι,  το πελώριο λυχνάρι,

που μαζί μ’ όλα τ’ αστέρια, θα γενεί η νύχτα μέρα.

Δες τον ήλιο που ανατέλλει, την καινούργια μέρα φέρνει,

πόλεις δες, σπίτια παλάτια  και βουνά και μονοπάτια.

Χάιδεψε τις ηλιαχτίδες  που από κοντά τις είδες

το κορμί σου να ζεσταίνουν  κι απ’ το χέρι να σε παίρνουν.

Να χαρείς τα ψαροπούλια  και την όμορφη την Πούλια,

κοίτα τον Αποσπερίτη,  πριν γυρίσεις για το σπίτι.

Απ΄τις βόλτες καραβάκι, αν κουράστηκες λιγάκι,

ξεκουράσου στ΄ ακρογιάλι  κι αύριο ξεκίνα πάλι.

Πάντα εδώ

Μάτια κλειστά ζωντανεύουν εικόνες μπροστά μου.... Εδώ κι εσύ!!! Πάντα εδώ!!!! Να γεννάς την σκέψη μου....να την κυριεύεις.... Να αιχμαλωτίζει το είναι μου ο βουβός ήχος της φωνής σου.... Πάντα εδώ!!!! Να υποδουλώνεις το κορμί μου με αχνά χάδια και φιλιά.....Γεύση γλυκόπικρη στα χείλη κι ένα διάφανο χαμόγελο, σχεδόν παγωμένο, τη στιγμή που φυλακίζω στο νου μου τη ματιά σου...

Με γοήτευε το μπλε των ματιών σου..... σαν ανοιχτή θάλασσα με αγκάλιαζε, ταξιδεύοντας με στους κόλπους της.... μαγεμένη ακολουθούσα..... παραδομένη στις αισθήσεις γευόμουν την αλμύρα της....Πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη, με χτυπούσε αλύπητα στα κύματά της... αφηνόμουν και με παρέσερνε στην οργή της....Και ύστερα με ξέβραζε στα σκληρά της βράχια, προσδοκώντας την κατανόησή μου.... με χάιδευε τρυφερά θέλοντας να απαλύνει τον πόνο από το κουρασμένο μου κορμί....θέλοντας να με ξεπλύνει από την αλμύρα της...

Πάντα εδώ.....κομμάτια δικά σου!!! Αναφέρετο δικαίωμα στα ταξίδια της ψυχής μου...

Να με θυμάσαι

Να με θυμάσαι.....

σαν ηδονή και σαν λατρεία

σαν έρωτα και τρικυμία

σαν φωτιά από μέγα πόθο

σαν σκιά που τρώει το φόβο

Να με θυμάσαι.....

σαν αγάπη δίχως φρένα

σαν του μυαλού η μόνη τρέλα

παροξυσμό στις παραισθήσεις

σαν περιπλάνηση σε αισθήσεις

Να με θυμάσαι.....

σαν γυναίκα ερωτευμένη

σαν παιδούλα φοβισμένη

ιέρεια της ηδονής σου

στα πάθη εγώ η συμβολή σου

Να με θυμάσαι...

σαν σήμερα με δίχως ώρα

αστραπή που καίει το σώμα

του ονείρου σου η οπτασία

σπονδή στον έρωτα, θυσία

Να με θυμάσαι...

σαν το φως μες στο σκοτάδι

σαν αγιάτρευτο σημάδι

ουράνιο τόξο μες στη μπόρα

σαν τ' ουρανού όλα τα φώτα

Να με θυμάσαι.....

σαν να ήμουν μέγα θαύμα

σαν πληγή με δίχως τραύμα

σαν εξατμισμένο δάκρυ

σαν αστείρευτο ποτάμι

Να με θυμάσαι......

σαν το πιο γλυκό φιλί σου

αέρινο χάδι στην υφή σου

ανάσα της αναπνοής σου

ελευθερία και φυλακή σου

Να με θυμάσαι....

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους

Ακόμη κι αν δεν είναι όπως τους θέλησες. Ακόμη κι αν σε πληγώνουν, σε θυμώνουν, σε απογοητεύουν.

Να τους αγαπάς και να τους δέχεσαι.

Γιατί κανείς δε γεννήθηκε ίδιος με τον άλλο. Και γιατί οι συνθήκες, οι περιστάσεις, οι γραφές και τα βιώματα, τους αλλάζουν.

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.

Και μην προσπαθείς να τους καταλάβεις. Γιατί θα μπλέξεις σε φαύλους κύκλους ερμηνειών και παρερμηνειών. Θα μπλέξεις στα γρανάζια ενός μυαλού που ψάχνει αιτίες και δεν αναγνωρίζει προθέσεις κι αποτελέσματα. Μονάχα να τους δέχεσαι.

Άλλοτε θα είναι δύσκολο. Άλλοτε πάλι απλό.

Για την ακρίβεια όλα είναι απλά. Δύσκολα τα κάνει μόνο ο τρόπος που τα σκέφτεσαι.

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.

Κι ας μην είναι σαν εσένα. Κι ας κάνουν πράγματα που δε σου αρέσουν. Κι ας μη συμφωνείς με τις επιλογές και με τους τρόπους τους.

Μπορεί το ίδιο να συμβαίνει και σε εκείνους για σένα.

Απλά δέξου το.

Είστε αλλιώτικοι.

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.

Ακόμη κι όταν σε κάνουν να κλαις. Ακόμη κι όταν σε έχουν ρίξει χάμω και σε πατάνε. Όταν σε πληγώνουν, σε προδίδουν, σε κοροϊδεύουν. Αγάπα τους και κάνε τους πέρα.

Γιατί δε σου κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.

Να είστε καλά μα μακριά μου, να λες.

Είναι αυτοπροστασία.

Αλλά να τους αγαπάς. Να μη θέλεις το κακό τους. Μόνο το καλό να ζητάς. Πρώτα από όλους για σένα.

Γιατί ζητώντας το κακό, τη φθορά, τον πόνο, πρώτος από όλους φθείρεσαι, πονάς, πληγώνεσαι εσύ.

Και δεν αξίζει. Για κανέναν…

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.

Μα πάνω από όλους να αγαπάς εσένα.

Δεν είναι εγωιστικό, μην το βλέπεις έτσι.

Είναι αυτοπροστασία. Είναι άμυνα.

Γιατί μάζεψες ένα σωρό πληγές καημένε. Σημάδια στην ψυχή από ανθρωπους που στάθηκαν λίγοι.

Που ήρθαν, στάθηκαν για λίγο, έκαναν τη ζημιά τους και συνέχισαν το δρόμο τους.

Κι εσύ απόμεινες με πίκρα.

Μην έχεις. Φτύσε την, μην την κρατάς ανάμεσα στα δόντια, σε χαλάει.

Αγάπα τους.

Τιμώρησε τους με αγάπη. Με συγχώρεση. Με μεγαλοψυχία.

Και προχώρα παρακάτω.

Ζήσε.

Όπως σου πρέπει. Όπως ξέρεις. Όπως μπορείς.

Και πάλεψε για όσα θέλεις. Για όσα ονειρεύτηκες. Για όσα μπορεί κάποτε να σου στέρησαν.

Ζήσε.

Και να θυμάσαι.

Κανένα κακό στη ζωή δεν περνά με το κακό. Το αναπαράγει. Το πολλαπλασιάζει.

Εσύ να χαμογελάς. Και να αγαπάς τους ανθρώπους. Κι ας μην το αξίζουν.

Τους χαστουκίζει η ανυπόκριτη αγάπη σου. Και που ξέρεις.

Παραστρατημένα πλάσματα είναι. Που πίστεψαν πως βρήκαν το δρόμο τους μέσα από το κακό, την απάτη, το ψέμα, το μαχαίρι.

Ίσως το χαστούκι της αγάπης σου να είναι αυτό που χρειάζεται για να τους συνεφέρει. Να καταλάβουν τι κάνουν κι έστω κι αργά να το διορθώσουν.

Να αγαπάς, λοιπόν, τους ανθρώπους.

Μήπως και υπάρξει ένα αύριο με ελπίδα…