Ο Χρόνος

μπήκε στη στενή κάμαρη μιας σκέψης

που μύριζε διαπιστώσεις κι αποχωρισμούς

και βγήκε με το πανωφόρι σκονισμένο

και τ’ όνειρο τριμμένο

παντού διόδια 

ακόμα και στις αλάνες

των κατεστραμμένων ευχών

πήρε το κοφτερό τραπεζομάχαιρο 

της ενοχής

κι έκοψε σε λωρίδες

τα σημαντικότερα γεγονότα

της περασμένης εβδομάδας

ο τόπος πλημμύρισε αναμονές

και ανεστραμμένα ξέφωτα

πριν τα ξημερώματα 

σκέπασε τον κόσμο

με ένα λεπτό χαμόγελο αλλοφροσύνης

και βγήκε στα στενά του ανεκπλήρωτου

τα σύννεφα τρέχουν

για να ταπεινώσουν

τ’ ακίνητα σταυροδρόμια

και οι αναμνήσεις πετούν 

για να χλευάσουν τη λίθινη πραγματικότητα

στήθηκε στο λόφο με σηκωμένο το γιακά 

της απορίας 

είναι βαρύς ο χρόνος

χωρίς τα φτερά μιας μεταμόρφωσης

ή τα πέδιλα κάποιας περιπλάνησης

Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο

                    Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

                      Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,

                      το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

                      Να λάμψω από τη λάμψη του κι’ εγώ σαν διαμαντάκι

                      κι’ από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

                      Να μοσκοβοληθώ κι’ εγώ από την ευωδία,

                      που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

                      Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι

                      την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Χριστούγεννα

Το σήμαντρο της εκκλησιάς αχολογά με χάρη
καλώντας τους χριστιανούς για τον εσπερινό
και μια κοπέλα λιγερή με πρόσωπο φεγγάρι
σκουπίζ’ απ’ τα ματάκια της το δάκρυ το στερνό.
Παιδόπουλα με όργανα τις γειτονιές γυρίζουν

«Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη…»
χίλιες γλυκές ανάμνησες στη σκέψη φτερουγίζουν,
κι απ’ το ποτήρι της χαράς θε να μεθύσουν όλοι.

Κι η κόρη μπρος στην Παναγιά, παρακαλώντας λέει:
-Δέσποινα Συ, Καλή Κυρά, λυπήσου με, Παρθένα,
δως τη χαρά σε μια καρδιά που μέρα νύχτα κλαίει
και τον λεβέντη π’ αγαπώ, αχ φέρτονε σε μένα!

Η Οικουμένη προσκυνά, Χριστούλη μου, μ’ ελπίδα
την Φάτνη που γεννήθηκες, η φύση εορτάζει
οι ταπεινοί προσμένουνε μια σπλαχνική αχτίδα
και μόνο στην καρδούλα μου ριζώνει το μαράζι.

Κι ενώ σωριάζεται στη γη η κόρη πικραμένη
τα δάκρυα ποτίζουνε τα ροδομάγουλά της.
Μα, να! Η πόρτα διάπλατη, χωρίς να το προσμένει
και σε λιγάκι βρίσκεται ο νιος στην αγκαλιά της.

Αχ

Αχ! οι άνθρωποι

πράγματα αγοράζουν και ξεχνούν.

Καταναλώνουν τα σκουπίδια που παράγουν και ξεχνούν.

Ξεχνούν το σώμα του ήλιου

που σφηνώνει ανάμεσα στων δέντρων τα κλαδιά. 

Ξεχνούν το πέπλο της ομίχλης

που ο άνεμος σπρώχνει απαλά

στη φωτεινή πεδιάδα.

Ξεχνούν οι άνθρωποι 

τα πουλιά του πρωινού 

που κελαηδούν αιώνες τώρα

κρατώντας τον αρχαίο ρυθμό.

Αχ! η ματαιοδοξία πράγματα άχρηστα

τους κάνει να αγοράζουν

πετώντας τα μέσα στο στόμα του κενού

που τους ακολουθεί,

ταΐζοντας το αχόρταγο θηρίο.

Το αβυσσαλέο στομάχι του καιρού.

Αχ! πως ξεχνούν οι άνθρωποι

τα ένδοξα γαμήσια που τους φέραν στη ζωή.

Αχ! πως ξεχνούν οι άνθρωποι 

τα ένδοξα γαμήσια που τους κρατάνε στη ζωή. 

Ω! έρωτα σκληρέ, τραχύ, αλλά με γεύση εξαίσια

εσύ ότι έχουμε για την αιώνια πείνα μας.

Απουσία

Λιβάδια χέρσα κι έρημα απλώνονται μπροστά μου,

και η ψυχή μου αδιάφορη όλα τα προσπερνά,

τι άγονα...τι ζοφερά σκοτάδια στην καρδιά μου,

λείπεις..κι η απουσία σου,με καίει...με πονά....

Ανταριασμένη θάλασσα τα συναισθήματά μου,

τρικυμισμένο το μυαλό αλήθειες κυνηγά...

σαν ναυαγός του ονείρου σου,εγώ και η σκιά μου

παλεύω μες τα κύματα του πόθου σου ξανά...

Σαν αστραπές τον ουρανό κόβουν οι στεναγμοί μου...

σύννεφα γκρίζα απλώθηκαν πολλά και τον σκεπάσαν...

γύρισε πίσω πριν χαθώ...με τρώνε οι καημοί μου...

μες την φωτιά την σκέψη μου τα βάσανα πετάξαν...

Σεισμός γίνεται μέσα μου...άλλο πια δεν αντέχω,

να μην μπορώ χαρά να βρω,ούτε και την γαλήνη

τούτες τις σκέψεις ράγισα,μέσα μου να τις έχω

που να' ναι εκείνος ο καιρός που την χαρά μου δίνει...

Φτερούγισμα

Συνήθιζα να περπατώ στης νύχτας τα σκοτάδια,

γιατί είχα πόνο στην ψυχή και την καρδιά μου άδεια..

Έκανα κύκλους δηλαδή στον χώρο και στον χρόνο,

να κάνω πέρα τους καημούς,να ξεπερνώ τον πόνο.

Είχα κλειστά τα μάτια μου,ψηλαφιστά μονάχα ,

το μονοπάτι μου έβρισκα,τι θα κοστίσει τάχα...

Ετσι κι αλλιώς,κατάμαυρα,όλα τριγύρω μου ήταν,

τα χέρια μου που απλώνονταν οτι 'θελα το βρίσκαν..

Κλεισμένη μες στις σκέψεις μου μόνη μου περπατούσα,

λύτρωση απο τα βάσανα, απ' το θεό ζητούσα..

Μέχρι που αξιώθηκε και είδε την μορφή μου,

κι άγγελο από τον ουρανό έστειλε στην ζωή μου..

μια ροδαυγή,στο χάραμα,ήρθε άυλος κοντά μου

και δυο φτερά ακούμπησε πάνω στα γόνατα μου...

Φόρεσε αυτά...ψιθύρισε,και βγες ξανά στη μέρα,

δεν σου ταιριάζει η νυχτιά,προχώρα παραπέρα...

Θα' χεις εμένα στήριγμα,δεν θέλω να φοβάσαι,

άμε να πιάσεις την ζωή και κερδισμένη θα'σαι...

Τόλμησα και τα φόρεσα...Χριστέ τι ευτυχία!!!

βγήκα στο φως,απέκτησα,κι εγώ πάλι αξία...

Ο άγγελος μ 'ενθάρυνε μου έδινε κουράγιο,

και μ'οδηγουσε σταθερά στσ' ελπίδας το μουράγιο..

Μα όπου υπάρχουν άγγελοι,καραδοκούν διαβόλοι,

και περιμέναν την στιγμή τσ 'αδυναμίας, που 'ολοι ,

άντρες,γυναικες και παιδια ,πάνω μας κουβαλούμε,

και μας ρημάζει τη ζωή,μας κάνει να πονούμε..

Μπήκε λοιπόν ο δαίμονας κι έκλεψε τα φτερά μου,

και τώρα ένα τίναγμα,είναι το πέταγμά μου...

Αμέσως μίσησα το φώς,και καταφύγιό μου,

έγινε πάλι η νυχτιά,μέρος καταδικό μου..

Κι όσο οι ώρες μου περνούν,τόσο και 'γω βουλιάζω,

πικρό,βαθύ παράπονο απ' την καρδιά μου βγάζω..

Θέλω ξανά στους ώμους μου τα πλουμιστά φτερά μου...

θέλω τον άγγελο ξανά,που έφυγε μακριά μου..

Του νου σου το καράβι

Με του νου σου το καράβι  και ξημέρωμα και βράδυ,

βάλε τη δική σου ροτα  και ξεκίνησε τη βόλτα.

Βάλε πλώρη για ταξίδια,  με τ’ ανέμου τη σφραγίδα,

παρ’τη θάλασσα δικιά σου, κλείσ’ τη μες στην αγκαλιά σου.

Το γαλάζιο ν’ αγναντέψεις  κι άφησε μακριά τις σκέψεις σου,

μέσα στ όνειρο θα φτάσεις, που ποτέ δεν θα ξεχάσεις.

Με παρέα το φεγγάρι,  το πελώριο λυχνάρι,

που μαζί μ’ όλα τ’ αστέρια, θα γενεί η νύχτα μέρα.

Δες τον ήλιο που ανατέλλει, την καινούργια μέρα φέρνει,

πόλεις δες, σπίτια παλάτια  και βουνά και μονοπάτια.

Χάιδεψε τις ηλιαχτίδες  που από κοντά τις είδες

το κορμί σου να ζεσταίνουν  κι απ’ το χέρι να σε παίρνουν.

Να χαρείς τα ψαροπούλια  και την όμορφη την Πούλια,

κοίτα τον Αποσπερίτη,  πριν γυρίσεις για το σπίτι.

Απ΄τις βόλτες καραβάκι, αν κουράστηκες λιγάκι,

ξεκουράσου στ΄ ακρογιάλι  κι αύριο ξεκίνα πάλι.

Πάντα εδώ

Μάτια κλειστά ζωντανεύουν εικόνες μπροστά μου.... Εδώ κι εσύ!!! Πάντα εδώ!!!! Να γεννάς την σκέψη μου....να την κυριεύεις.... Να αιχμαλωτίζει το είναι μου ο βουβός ήχος της φωνής σου.... Πάντα εδώ!!!! Να υποδουλώνεις το κορμί μου με αχνά χάδια και φιλιά.....Γεύση γλυκόπικρη στα χείλη κι ένα διάφανο χαμόγελο, σχεδόν παγωμένο, τη στιγμή που φυλακίζω στο νου μου τη ματιά σου...

Με γοήτευε το μπλε των ματιών σου..... σαν ανοιχτή θάλασσα με αγκάλιαζε, ταξιδεύοντας με στους κόλπους της.... μαγεμένη ακολουθούσα..... παραδομένη στις αισθήσεις γευόμουν την αλμύρα της....Πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη, με χτυπούσε αλύπητα στα κύματά της... αφηνόμουν και με παρέσερνε στην οργή της....Και ύστερα με ξέβραζε στα σκληρά της βράχια, προσδοκώντας την κατανόησή μου.... με χάιδευε τρυφερά θέλοντας να απαλύνει τον πόνο από το κουρασμένο μου κορμί....θέλοντας να με ξεπλύνει από την αλμύρα της...

Πάντα εδώ.....κομμάτια δικά σου!!! Αναφέρετο δικαίωμα στα ταξίδια της ψυχής μου...

Να με θυμάσαι

Να με θυμάσαι.....

σαν ηδονή και σαν λατρεία

σαν έρωτα και τρικυμία

σαν φωτιά από μέγα πόθο

σαν σκιά που τρώει το φόβο

Να με θυμάσαι.....

σαν αγάπη δίχως φρένα

σαν του μυαλού η μόνη τρέλα

παροξυσμό στις παραισθήσεις

σαν περιπλάνηση σε αισθήσεις

Να με θυμάσαι.....

σαν γυναίκα ερωτευμένη

σαν παιδούλα φοβισμένη

ιέρεια της ηδονής σου

στα πάθη εγώ η συμβολή σου

Να με θυμάσαι...

σαν σήμερα με δίχως ώρα

αστραπή που καίει το σώμα

του ονείρου σου η οπτασία

σπονδή στον έρωτα, θυσία

Να με θυμάσαι...

σαν το φως μες στο σκοτάδι

σαν αγιάτρευτο σημάδι

ουράνιο τόξο μες στη μπόρα

σαν τ' ουρανού όλα τα φώτα

Να με θυμάσαι.....

σαν να ήμουν μέγα θαύμα

σαν πληγή με δίχως τραύμα

σαν εξατμισμένο δάκρυ

σαν αστείρευτο ποτάμι

Να με θυμάσαι......

σαν το πιο γλυκό φιλί σου

αέρινο χάδι στην υφή σου

ανάσα της αναπνοής σου

ελευθερία και φυλακή σου

Να με θυμάσαι....

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους

Ακόμη κι αν δεν είναι όπως τους θέλησες. Ακόμη κι αν σε πληγώνουν, σε θυμώνουν, σε απογοητεύουν.

Να τους αγαπάς και να τους δέχεσαι.

Γιατί κανείς δε γεννήθηκε ίδιος με τον άλλο. Και γιατί οι συνθήκες, οι περιστάσεις, οι γραφές και τα βιώματα, τους αλλάζουν.

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.

Και μην προσπαθείς να τους καταλάβεις. Γιατί θα μπλέξεις σε φαύλους κύκλους ερμηνειών και παρερμηνειών. Θα μπλέξεις στα γρανάζια ενός μυαλού που ψάχνει αιτίες και δεν αναγνωρίζει προθέσεις κι αποτελέσματα. Μονάχα να τους δέχεσαι.

Άλλοτε θα είναι δύσκολο. Άλλοτε πάλι απλό.

Για την ακρίβεια όλα είναι απλά. Δύσκολα τα κάνει μόνο ο τρόπος που τα σκέφτεσαι.

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.

Κι ας μην είναι σαν εσένα. Κι ας κάνουν πράγματα που δε σου αρέσουν. Κι ας μη συμφωνείς με τις επιλογές και με τους τρόπους τους.

Μπορεί το ίδιο να συμβαίνει και σε εκείνους για σένα.

Απλά δέξου το.

Είστε αλλιώτικοι.

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.

Ακόμη κι όταν σε κάνουν να κλαις. Ακόμη κι όταν σε έχουν ρίξει χάμω και σε πατάνε. Όταν σε πληγώνουν, σε προδίδουν, σε κοροϊδεύουν. Αγάπα τους και κάνε τους πέρα.

Γιατί δε σου κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.

Να είστε καλά μα μακριά μου, να λες.

Είναι αυτοπροστασία.

Αλλά να τους αγαπάς. Να μη θέλεις το κακό τους. Μόνο το καλό να ζητάς. Πρώτα από όλους για σένα.

Γιατί ζητώντας το κακό, τη φθορά, τον πόνο, πρώτος από όλους φθείρεσαι, πονάς, πληγώνεσαι εσύ.

Και δεν αξίζει. Για κανέναν…

Να τους αγαπάς τους ανθρώπους.

Μα πάνω από όλους να αγαπάς εσένα.

Δεν είναι εγωιστικό, μην το βλέπεις έτσι.

Είναι αυτοπροστασία. Είναι άμυνα.

Γιατί μάζεψες ένα σωρό πληγές καημένε. Σημάδια στην ψυχή από ανθρωπους που στάθηκαν λίγοι.

Που ήρθαν, στάθηκαν για λίγο, έκαναν τη ζημιά τους και συνέχισαν το δρόμο τους.

Κι εσύ απόμεινες με πίκρα.

Μην έχεις. Φτύσε την, μην την κρατάς ανάμεσα στα δόντια, σε χαλάει.

Αγάπα τους.

Τιμώρησε τους με αγάπη. Με συγχώρεση. Με μεγαλοψυχία.

Και προχώρα παρακάτω.

Ζήσε.

Όπως σου πρέπει. Όπως ξέρεις. Όπως μπορείς.

Και πάλεψε για όσα θέλεις. Για όσα ονειρεύτηκες. Για όσα μπορεί κάποτε να σου στέρησαν.

Ζήσε.

Και να θυμάσαι.

Κανένα κακό στη ζωή δεν περνά με το κακό. Το αναπαράγει. Το πολλαπλασιάζει.

Εσύ να χαμογελάς. Και να αγαπάς τους ανθρώπους. Κι ας μην το αξίζουν.

Τους χαστουκίζει η ανυπόκριτη αγάπη σου. Και που ξέρεις.

Παραστρατημένα πλάσματα είναι. Που πίστεψαν πως βρήκαν το δρόμο τους μέσα από το κακό, την απάτη, το ψέμα, το μαχαίρι.

Ίσως το χαστούκι της αγάπης σου να είναι αυτό που χρειάζεται για να τους συνεφέρει. Να καταλάβουν τι κάνουν κι έστω κι αργά να το διορθώσουν.

Να αγαπάς, λοιπόν, τους ανθρώπους.

Μήπως και υπάρξει ένα αύριο με ελπίδα…

Μια ρίμα του πελάγου…

Για μια ιδέα γιασεμί η νύχτα γανώνεται και λάμπει όπως

Αρραβωνιαστικιά του φεγγαριού.

Στον καθρέφτη μέσα εικόνες φευγαλέες και πίσω από τα είδωλα

Η ιστορία επαναλαμβάνεται κωφεύοντας για τον πόνο του πλήθους.

Στα βαθιά μόνο της θάλασσας ένας ψαράς αλλιώς ψαρεύει και παρακαλεί τον ουρανό

Για μία ρίμα αυθεντική ολόχρυση μια ρίμα του πελάγου..

Η αγάπη ζει

Μη λυπάσαι όταν βρέχει, αγάπη μου!

Η βροχή μας φέρνει κοντά

Ξεπλένει όλα τα άχρηστα απ' τη ζωή μας!

Η βροχή μας ενώνει

Αγάπη μου !

Και μας κάνει να εκτιμούμε πιότερο την λιακάδα

Να μην την θεωρούμε δεδομένη..

Τα Κάστρα του ανέμου

Τα βήματά μας αντηχούν ακόμη

Μέσα στο δάσος με τον βόμβο των εντόμων

Και τις βαριές σταγόνες απ’ τ’ αγιάζι

Που στάζει στα φυλλώματα των δέντρων.

Κι ιδού που σκάζει μέσα στις σπηλιές

Η δόνησις κάθε κτυπήματος των υλοτόμων

Καθώς αραιώνουν με πελέκια τους κορμούς

Κρατώντας μες στο στόμα τους τραγούδια

Που μάθαν όταν ήτανε παιδιά

Και παίζανε κρυφτούλι μες στο δάσος.

Η Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι

που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·

να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·

σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.

Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·

και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. 

Μαθήματα ζωής

Οι άνθρωποι είναι συχνά παράλογοι και εγωκεντρικοί, και έχουν υπερβολικές απαιτήσεις.

Συγχώρεσέ τους, έτσι κι αλλιώς.

Αν δείχνεις καλοσύνη, οι άνθρωποι μπορεί να σε κατηγορήσουν για εγωιστικά, απώτερα κίνητρα.

Δείχνε καλοσύνη, έτσι κι αλλιώς.

Αν είσαι επιτυχημένος, θα κερδίσεις κάποιους ψεύτικους φίλους και κάποιους αληθινούς εχθρούς.

Να πετυχαίνεις, έτσι κι αλλιώς.

Αν είσαι έντιμος και ειλικρινής, οι άνθρωποι μπορεί να σε εξαπατήσουν.

Να είσαι έντιμος και ειλικρινής, έτσι κι αλλιώς.

Αυτό που ξοδεύεις χρόνια για να χτίσεις, κάποιος μπορεί να το γκρεμίσει σε μια μέρα.

Χτίζε, έτσι κι αλλιώς.

Αν βρεις γαλήνη και ευτυχία, οι άνθρωποι μπορεί να σε ζηλέψουν.

Να είσαι ευτυχισμένος, έτσι κι αλλιώς.

Το καλό που κάνεις σήμερα, οι άνθρωποι μπορεί να το ξεχάσουν αύριο.

Κάνε το καλό, έτσι κι αλλιώς.

Μπορεί να δίνεις στον κόσμο ό,τι καλύτερο έχεις, αλλά να μην είναι ποτέ αρκετό.

Δίνε στον κόσμο ό,τι καλύτερο έχεις, έτσι κι αλλιώς.

Βλέπεις, σε τελική ανάλυση, όλα είναι ανάμεσα σε σένα και στο Θεό, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ήταν ανάμεσα σε σένα και στους άλλους.

      

Με αγάπη

Εγώ και εσύ μαζί

να πλάθουμε όνειρα,

να ζωγραφίζουμε φεγγάρια....

Να μοιραζόμαστε σκέψεις

συναισθήματα, ανάσες.....

Εγώ και εσύ μαζί

να γράφουμε την αγάπη,

τον έρωτα, το πάθος...

Να μοιραζόμαστε την ηδονή,

τις λέξεις, τον παράδεισο..

Εσύ και εγώ μαζί

να γράψουμε τη δική μας ιστορία...

Να δώσουμε υπόσχεση

ότι θα κρατήσουμε τ΄ όνειρο..

Εγώ θα γράφω για σένα

και εσύ θα μου χαμογελάς,

θα με φιλάς, θα με κρατάς κοντά σου..

Εσύ και εγώ μαζί

να σου χαρίσω τον παράδεισο

και εσύ την ψυχή σου..

Να κρατήσω στα χέρια μου

το κορμί σου,

να το λατρέψω

με τα χείλη, και τα χέρια μου..

Εσύ και εγώ μαζί

συντροφιά στις νύχτες

και στις μέρες μας.

Εσύ και εγώ μαζί μόνοι...

Μ΄ ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά,

ένα τραγούδι, μια ανάσα..

Εσύ και εγώ μαζί...

Δύεις…

Έλιωσαν όλα, οι χαρές, τα πάθη και

με το πρόσωπο στον τοίχο, ανάμενες 

φιλί κι εξιλεώθης

Δεσποσύνη γιρλάντα, ορθία 

συνείδηση, πόθου κι εκείνου

Του κορμιού που σου χαρίστηκε και όλα 

γύρω σου αναστατώθη-

καν,    σαν σπασμένες φτερούγες 

πουλιών που πουθενά πια δεν θα πετάξουν, αργούν

μες το γαλάζιο του ουρανού και δέχονται 

να γίνουν ναυάγια

μόλις νυχτώνει και χτυπάει ρυθμικά 

τα κομπολόγια του το φως..

Θα σου μιλήσω

Θα σου μιλήσω για κάτι πάπιες πλαστικές

παιδικά παιχνίδια στο νερό

για τότε που μάτωσες πρώτη φορά

και με τρόμο έδειχνες το αίμα

θα σου πω μετά για τα πρώτα σου βήματα

τα κλάματα τις λέξεις

για ρόδα που μάδησες

και πληγές απ’ του κόσμου τ’ αγκάθια

για την καμπύλη του τίποτα και της αλήθειας

για ξοδεμένες νύχτες

τον αιώνα που ‘γινε εφιάλτης

για τις μέρες του έρωτα και της πλάνης

για κόλπα ανθρώπων από λάσπη

στην αρχή ήταν ο πόνος θα σου πω

και ο πόνος ήταν του θεού

και θεός ήταν ο πόνος

αλλά μη με πάρεις στα σοβαρά

πια τα χάσαμε αυτά.

Η πεταλούδα

Κατάλαβα κάπως αργά

τι σήμαιναν οι κίτρινες και κόκκινες κηλίδες

που έβλεπα από μικρή εγχάρακτες στο στήθος μου.

Τώρα που τα γονίδια άρχισαν να γερνούν

και οι κηλίδες να σκουραίνουν

τα φτερά της να τσουρουφλίζονται τις νύχτες

στο φως της λάμπας

κι η πεταλούδα να μην μπορεί πια να πετάξει.

Τώρα κάπως αργά

για να λάμψουν τα χρωματοσώματα

την πρώτη λάμψη τους·

κατάλαβα του στέρνου μου την πεταλούδα.

Για να σε συναντήσω

Κάθισε εδώ κοντά μου

Μου `λειψες ξαφνικά

Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος

Χτυπάει η μοναξιά

Μείνε λιγάκι ακόμα

Κάτι έχω να σου πω

Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ

Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου

Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος

Δεν έχει μέτρημα

θάλασσα που κυλάει

αυτό το αίσθημα

στο πιο βαθύ σκοτάδι

στη δυνατή βροχή

γιορτάζει η αγάπη, 

γιορτάζει η αγάπη

της νύχτας το σκοτάδι

φωτίζει το φιλί

Τι να θυμηθώ

Δεν πετάει φτερό στο πέλαγο

Και μαντάτο απ’ την Αθήνα

Τι να θυμηθώ απ’ τα μάτια σου

Που `χω να τα δω ένα μήνα

Στ’ άγρια σοκάκια της ψυχής

Ψάχνω μα δε σ’ ανταμώνω

Α να κοιμηθώ να σ’ ονειρευτώ

Που με ξέχασες και λιώνω

Ούτε που σαλεύει το νερό

Ούτε μου μιλούν οι γλάροι

Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα `ρθεις

Πριν να σβήσουνε οι φάροι

Ο Μάης

Ο Μάης έχει μυστικά κι ένα κλειδί κρυμμένο

που ανοίγει μάτια σκοτεινά και χείλι πικραμένο

έχει και άνεμο τρελό που κουβαλάει τη γύρη

και πυροβάτες της καρδιάς σαν βγει στο πανηγύρι

και πυροβάτες της καρδιάς σαν βγει στο πανηγύρι...

Ο Μάης είναι μουσική από παλιό τραγούδι

από κλαδί ροδακινιάς και από λεύκας χνούδι

δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει

είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει

είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει...

Ο Μάης είναι μια φωτιά, μια φλόγα μαγεμένη

έχει τη μέρα αγκαλιά, τη νύχτα ερωμένη

έχει και ήλιο κυνηγό που ξέρει από σημάδι

να βρίσκει αυτόν που έριξε τα μάγια στο πηγάδι

να βρίσκει αυτόν που έριξε τα μάγια στο πηγάδι..

Δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει

είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει

είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει.